آرمان ملی- حمید شجاعی: وفاق ملی واژهای بود که رئیسجمهور چه در زمان انتخابات و چه پس از آن در دوره تشکیل دولت بارها بر آن تاکید داشت و چه به لحاظ نظری و گفتاری و چه در رویکرد عملی آن را به منصه ظهور رسانده است.
آرمان ملی- حمید شجاعی: وفاق ملی واژهای بود که رئیسجمهور چه در زمان انتخابات و چه پس از آن در دوره تشکیل دولت بارها بر آن تاکید داشت و چه به لحاظ نظری و گفتاری و چه در رویکرد عملی آن را به منصه ظهور رسانده است.
آرمان ملی- احسان انصاری: سید مصطفی هاشمی طبا از نامزدهای انتخابات ریاستجمهوری ۱۳۹۶ ایران بود ولی با اینکه از نامزدی انصراف نداد، اعلام کرد به حسن روحانی، رئیسجمهور وقت و دیگر نامزد انتخابات رأی خواهد داد.
آرمان ملی- حمید شجاعی: دولت چهاردهم از زمان تشکیل تاکنون که اتفاقا زمان چندانی هم از آن نمیگذرد با مخالفتها و انتقاداتی چه از نظر انتصاب و انتخاب نفرات و چه سیاستها، رویکردها و اقدامات مواجه بوده است.
سفر آقای پزشکیان رئیس جمهور دولت چهاردهم به نیویورک و سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در اولین سال مسئولیت وی به عنوان رئیس جمهور کشور ایران توجه محافل گوناگون را به خود جلب میکند به هر روی آنچه در ایران رخ میدهد در منطقه خاورمیانه و در نظام بینالملل از جایگاه ویژهای برخوردار است.
آرمان ملی- احسان انصاری: دکتر محمد خوش چهره، استاد تمام اقتصاد دانشگاه تهران است که سال ها مدیریت استراتژیک تدریس کرده است.
آرمان ملی– حمید شجاعی: مشخص بود که مواجهه دلواپسان با رئیسجمهور، دولت و دولتمردانش مثل روسای جمهور گذشته تغییر نخواهد کرد و همان نسخه قبلی یعنی حمله، هجمه، تخریب و تخطئه را در پیش خواهند گرفت.
آرمان ملی: گویی دلواپسان به تدریج متوجه شکست کاندیداهایشان شدهاند و چراغهای اتاق تخریب روشن میشود. اتاق تخریبی که در دولت روحانی هر آنچه داشت رو کرد اما موفقیتی حاصل نشد.
آرمان ملی- حمید شجاعی: مسعود پزشکیان در زمان انتخابات شعارهای زیادی را مثل عدالت، تعامل و... را مطرح کرد اما چه در آن زمان و چه پس از آن در قامت رئیسجمهور مفهومی را مطرح کرد که حتی نام دولت و رویکرد کلی را نیز بر پایه آن قرار داد.
مساله وفاق ملی نیازمند یک اعمال نظر و پردازش منزهتر است که تردیدی در آن نیست. به هر جهت از عبارتهای مختلف میتواند تعابیر مختلفی صورت گیرد و افراد و جریانهای مختلف برداشتهای مختلفی داشته باشند.
آرمان ملی- سهیل ثابت: اخراج اساتید و دانشجویان از دانشگاه پروژهای است که طی سالیان متناوب به دلایل مختلف انجام شده است؛ اما روند رو به رشد و تند این مساله در دولت سیزدهم و مشخصا حد فاصل شش ماهه دوم سال 1401 و در پی تحولات پاییز آن سال اتفاق افتاد که برخی دانشجویان که در اعتراضات 1401 بازداشت یا توسط کمیته انضباطی دانشگاه فراخوانده شدند و برخی اساتید منتقد نیز اجبارا بازنشسته یا اخراج شدند.