تمرکز کردن برایتان سخت است؟ شاید به سندرم عدم درگیری شناختی مبتلا هستید

به گزارش آرمان ملی آنلاین سندرم عدم درگیری شناختی اولین بار در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ توسط روانشناسان توصیف شد. در آن زمان، دانشمندان دریافتند که ویژگی‌های اشاره‌شده در برخی افراد پایدارتر است. اما چرا چنین خصوصیتی به جای آنکه ویژگی شخصیتی عجیبی در نظر گرفته شود، به‌عنوان یک سندرم تلقی می‌شود؟

تفاوت در اثر نهفته است. در افراد مبتلا به سندرم عدم درگیری شناختی، رفتار آن‌ها به‌طور قابل‌توجهی زندگی روزمره، عملکرد تحصیلی و تعاملات اجتماعیشان را مختل می‌کند.

درحالی‌که همه گاهی رویاپردازی می‌کنند، افراد مبتلا به سندرم عدم درگیری شناختی به سادگی نمی‌توانند به مدت طولانی روی کاری تمرکز کنند. علت این امر فقط بی‌توجهی یا تنبلی نیست؛ سندرم مذکور الگویی پایدار است که می‌تواند بر توانایی فرد برای موفقیت در زمینه‌های مختلف زندگی تاثیر منفی بگذارد.

برخلاف اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) که شامل بیش‌فعالی و تکانشگری می‌شود، سندرم عدم درگیری شناختی با کندی شناختی مشخص می‌شود. این وضعیت به عنوان یک «اختلال توجه» متمایز در کتاب راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی تعریف نشده است. گرچه پژوهش‌های زیادی نشان می‌دهند سزاوار توجه بیشتری است و باید جدا از ADHD مورد بررسی قرار گیرد.

اگر فردی دچار ADHD باشد، می‌تواند روی چیزی تمرکز کند، اما احتمالا حواسش پرت می‌شود و تمرکزش به سمت چیز دیگری می‌رود؛ درحالی‌که فرد دچار سندرم عدم درگیری شناختی از همان اول توانایی تمرکز کردن را ندارد.

نحوه تشخیص سندرم عدم درگیری شناختی

سندرم عدم درگیری شناختی به سختی تشخیص داده می‌شود، زیرا معیار رسمی برای آن تعریف نشده است. اگرچه برخی از روانشناسان  از ترکیبی از پرسشنامه‌ها و مشاهدات رفتاری برای ارزیابی علائمی همچون خیالبافی مکرر، مه مغزی و سرعت پردازش کند استفاده می‌کنند.

افراد مبتلا به سندرم عدم درگیری شناختی ممکن است هنگام امتحان دادن به زمان بیشتری نیاز داشته باشند

سرعت پردازش آهسته به این معنی است که افراد برای درک اطلاعات و پاسخ به آنها زمان بیشتری نیاز دارند. به‌عنوان مثال، در مدرسه، دانش‌آموزی با سرعت پردازش پایین ممکن است دیرتر به سوال جواب دهد یا دیرتر تکالیفش را تمام کند، زیرا به زمان بیشتری برای درک مطلب و فکر کردن درمورد پاسخ خود نیاز دارد. علت این امر کمبود هوش یا تلاش نیست، بلکه مغز آن‌ها اطلاعات را با سرعت کمتری پردازش می‌کند.

حمایت و درمان سندرم عدم درگیری شناختی هنوز درحال تکامل است. درمان شناختی-رفتاری (CBT) معمولا برای کمک به افراد برای ایجاد راه‌هایی برای مقابله و بهبود تمرکز استفاده می‌شود. برخی از پژوهشگران درحال بررسی استفاده از داروهای محرک مشابه داروهای مورد استفاده برای ADHD هستند، اما هنوز شواهد قطعی حاصل نشده است. تغییرات سبک زندگی، مانند داشتن روال خواب پایدارتر و ورزش منظم نیز برای کمک به مدیریت علائم توصیه می‌شود.

نداشتن آگاهی

یکی از بزرگ‌ترین مشکلات عدم آگاهی است. بسیاری از افراد، ازجمله برخی از متخصصان مراقبت‌های بهداشتی، ممکن است CDS را صرفا تنبلی یا عدم تلاش درنظر بگیرند. این نگرش می‌تواند مانع از این شود که افراد به دنبال دریافت کمک بروند و حمایت مورد نیاز خود را دریافت کنند.

مطالعات نشان می‌دهند سندرم عدم درگیری شناختی می‌تواند به اندازه ADHD شایع باشد که حدود ۵ تا ۷ درصد کودکان را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد. بنابراین، ممکن است تعداد قابل‌توجهی از افراد بدون اینکه اطلاع داشته باشند، با علائم سندرم عدم درگیری شناختی دست و پنجه نرم کنند. درک سندرم عدم درگیری شناختی بسیار مهم است، زیرا می‌تواند به افراد مبتلا کمک کند حمایت موردنیاز خود را دریافت کنند.