توافق خوب؛ نه هر توافقی
پس از دریافت نامه دو گزینه‌ای مذاکره و یا افزایش تنش‌ها از سوی ترامپ، ظاهرا از سخنان آقای عراقچی وزیر امور خارجه چنین استنباط می‌شود که کم‌کم گزینه مذاکره غیر مستقیم برجسته می‌شود.
به نظر می‌رسد ایران همانطور که تا کنون نشان داده، بعد از این هم بنا به شرایط و اقتضائات، واکنش خود را تنظیم می‌کند. می‌توان گفت که بعد از تصمیم‌گیری برای پایان جنگ تحمیلی و تا حدودی توافق برجام، در حال حاضر در مناقشه‌ای بسیار جدی با آمریکا جریان دارد و احتمال دارد ایران بتواند به اهداف خود برسد و توافق حاصل شود. هرچند می‌توان روی مورد غیر مستقیم بودن مذاکره بحث و گفت‌وگو کرد و پرسید که چرا نمی‌توان مستقیما در مقابل این قدرت قرار گرفت؟ این مهم از آنجا اهمیت می‌یابد که باید به سرعت تحولات و تغییر شرایط نظر داشت. از ویژگی‌های اصلی مذاکرات، سرعت عمل و قدرت چانه‌زنی و در عین حال انعطاف‌پذیری در لحظه‌های مهم است. اگر مساله در راستای منافع ملی و امنیت کشور باشد، به نظر می‌رسد خود مذاکره غیر مستقیم بخشی از انرژی مذاکره کننده‌ها را از بین می‌برد. الا اینکه پیشنهاد دهنده مذاکره غیر مستقیم نگاه متفاوتی نسبت به زمان داشته باشد و اگر چنین باشد، خود مذاکره یک تاکتیک مهم خواهد بود.
برخی معتقدند که امروز می‌توان با توجه به تحولات عرصه بین‌المللی نگاه دیگری به مناقشه طولانی بین ایران و آمریکا نگریست و شاید بتوان از آن استفاده کرد. چرا که کلنجار رفتن بین دو کشور ایران و آمریکا دیگر از حرارات اولیه دور شده و اگر این مناقشه مورد ضرر کشور شود، باید از همه توان برای کاستن از این زیان استفاده کرد.
ثانیا واضح‌ترین شرط مهم پیشرفت کشور بر چیده شدن تحریم‌هاست و لذا تا زمانی که نگاه مسئولان به تحریم‌ها با هم هماهنگ و یکسان نباشد، به آسانی نمی‌توان برای برداشتن تحریم‌ها کاری کرد. لذا پیشنهاد می‌شود دو جبهه اصلی اصلاحات و اصولگراها به همراه چهره‌های موثر گرد هم آمده و دولت را کمک نمایند و در یک مذاکره با شرایط برابر با طرف‌های برجام بر سر پرونده هسته‌ای و دیگر موارد اختلافی، در یک تعامل رودررو با محوریت منافع و امنیت ملی، جلو افزایش و گسترش نگرانی‌ها گرفته شود تا با هزینه کمتر تحریم‌ها برچیده و روابط ایران با همه کشورها به استثنای رژیم صهیونیستی برقرار و ارتقا یابد.
* علی‌محمد نمازی
تحلیلگر مسائل سیاسی
ارسال نظر