خطر جنگ هسته‌ای

جو بایدن اخیرا نسبت به خطر آخرالزمان هسته‌ای هشدار داده و گفته که به بالاترین حد در 50 سال اخیر رسیده است. شرایطی که الان در اوکراین به وجود آمده به گونه‌ای است که روس‌ها به هیچ عنوان حاضر نخواهند بود مراکز شرقی که گرفته‌اند را پس دهند. به نظر می‌رسد تهدید اتمی آقای پوتین هم بیشتر برای اینکه اروپا و آمریکا را مرعوب کند تا بیش از این به زلنسکی کمک نکنند، صورت گرفته است هرچند آنها کمک‌های‌شان را خواهند کرد. اما شرایط جنگ از دو طرف متوقف است. روس‌ها کارشان را انجام داده‌اند و آن منطقه را کلا گرفته‌اند و اوکراینی‌ها هم دارند فشار می‌آورند منتها اوکراینی‌ها برای اینکه بتوانند آن قسمت را پس بگیرند فعلا آنقدر توان و استعداد کافی ندارند هرچند می‌توانند موجب آزار و اذیت روس‌ها شوند. بنابراین هدف پوتین هم این است که به غرب فشار بیاورد تا بیش از این به اوکراین کمک نکنند و تهدیدات بیشتر به خاطر چهار استانی است که تصرف کرده و فشار به غربی‌ها برای اینکه کمک بیشتر نظامی، تسلیحاتی و تکنولوژیک به اوکراین نکنند. در این میان مورد موضع جمهوری اسلامی نسبت به آنچه در اوکراین می گذرد دارای برخی ناهماهنگی در سیاست خودمان در رابطه با مسئله جنگ و سیاست خبری است و این مسئله به ما ضربه می‌زند. درحالی که آقای امیرعبداللهیان می گوید که هیچگونه سلاحی به روس‌ها نداده‌ایم درحالی که بنا به برخی اخبار آمریکایی‌ها اعلام کرد‌ه‌اند و اوکراینی‌ها ادعا می‌کنند بعضی از پهبادها را سرنگون و آثار بعضی را هم پیدا کرده‌اند. یک دوگانگی سیاست عملی را شاهدیم و واکنش اوکراین هم در این مورد اخراج دانشجویان ایرانی است و ممکن است بیشتر از این هم با توجه به شرایطی که بین ما و اوکراین هست، اتفاق بیفتد. انگار با یک نوع دوگانگی در برنامه‌ریزی در سیاست خارجی روبه رو هستیم. در جنگ اوکراین این مسئله مشهود است و به نظر می‌رسد نظامیان دارند کار خودشان را انجام می‌دهند و سیاسیون هم دارند حرف‌های خودشان را می‌زنند. در حالی که در تمام کشورها حداقل سیاسیون و نظامی‌ها یک تصمیم می گیرند که اگر قرار است کار نظامی هم بشود، سیاسیون چگونه آن کار نظامی را توجیه بکند. ما از یکطرف می گوییم در جنگ اوکراین بی طرف هستیم و آماده میانجیگری هستیم و از طرفی بنا به برخی اخبار روس‌ها از پهبادهای ایرانی در این جنگ استفاده می‌کنند. درحقیقت اهداف نظامی‌ها با اهداف سیاسیون لزوما یکی نیست. این درحالی است که حاکمیت یکدست شده اما اهداف سیاسیون با نظامی ها لزوما یکی نیست. طبق قانون اساسی ما شورای عالی امنیت ملی باید چنین کاری بکند.