اصولگراها در ریل مذاکره

 هرگاه کشور و در کل منطقه خاورمیانه وارد وضعیت خاصی از نظر اقتصادی و سیاسی می‌شود مشاهده می‌کنیم که بخشی از اصولگراها به مذاکره و دیپلماسی روی می‌آورند. آن گفتمان انقلابی که از سوی دلواپسان مطرح شد، برجام را ترکمنچای جدیدی نام گذاشتند و آن را ضعف ایران خواندند و گروه‌هایی مانند پایداری‌ها آن را خیانت به ایران می‌دانستند ولی در نهایت مشاهده کردیم که آنها نتوانستند کاری را از پیش ببرند. اصولگراها همواره نشان داده‌اند که برای حفظ جایگاه‌شان مذاکره را می‌‌پذیرند و حتی بر آن تاکید هم می‌کنند ولی باوجود این موضوع اینکه آمریکا حامی اصلی اسرائیل است، این رژیم را تقویت می‌کند و اینکه همچنان به‌عنوان استکبار جهانی محسوب می‌شود را نمی‌توانند فراموش کنند. در این مورد نه‌تنها اصولگراها بلکه مقامات دولتی هم نمی‌توانند تصمیم‌گیرنده نهایی باشند که ایران چگونه می‌خواهد پشت‌ میز مذاکره بنشیند. آنچه مشخص است ساختار حاکمیتی و گفتمان انقلابی، مذاکره با واشنگتن را بی‌فایده، غیرقابل اعتماد و بدون دستاورد می‌دانند. چنین ادبیاتی همواره نقض کننده مذاکره با آمریکا است. اینکه دولتی‌ها می‌گویند مذاکره باید بین ما و آمریکا باید بدون واسطه صورت بگیرد خواسته آمریکایی‌ها هم بوده است و چون گفتمان انقلابی، آمریکا را مرکز امپریالست می‌داند همواره این مورد را رد می‌کردند. اگر می‌خواهیم به‌دنبال مذاکرات جدید باشیم باید قبول کنیم که در مذاکرات باید امتیازاتی بدهیم و هم تا بتوانیم امتیاز بگیرم. مسئولان دولتی تلاش دارند تا با پیام‌هایی مانند مذاکره مستقیم با کاخ سفید، فضای دیپلماسی را به‌سمتی ببرند تا بتوانند زمان بیشتری به‌دست بیاورند. از نظر اصولی دولت در ایران تصمیم‌گیرنده نهایی نخواهد بود و همان‌طوری که در جریان برجام مشاهده کردیم، دولت روحانی نتوانست پروژه خود را به اتمام برساند. اینکه اکنون اعلام می‌شود که می‌توانیم با همه کشورها در فضای دیپلماسی، با حفظ غرور و منافع ملی وارد مذاکره و گفت‌وگو شویم خود می‌رساند که دیگر راهی جز مذاکره وجود ندارد.

* مهدی مطهرنیا

 تحلیلگر مسائل‌ بین‌الملل