ژرژ باتای، فیلسوفی یگانه در زمان خویش به شمار می‌رفت که با نابودی مفاهیمی همچون ایگو فرمانده و هر شکلی از انسجام در من، بنایی نوین را بنا نهاد که بر بسیاری از متفکران هم‌عصر خویش و حتی متفکران نسل‌های بعد از خویش هم تاثیر ژرفی را نهاد. باتای (۱۸۹۷-۱۹۶۲) در پوی - له - دووم فرانسه زاده شد و در ریمس بالیده شد، وی پسر یک پدر نابینا و فلج بود که به علت سفلیس عصبی در اواخر عمر دیوانه شد.

حالا 2 سال از هجرت بی‌بازگشت مجتبی می‌گذرد، از پرواز شاعر و نویسنده‌ای خاص،‌ منتقد و پژوهشگری سختکوش و رفیقی بی‌بدلیل و بی‌دریغ. 28 تیرماه 1400 بود که دست سیاه کرونا، چشم‌های نافذ و نکته‌بین گلستانی را برای همیشه بست؛ اَبَرانسانی که هرگز نباخت؛ نه به معلولیت و نه به محدودیت. روزگار از فیلسوف جوان ما که تازه می‌رفت ثمره 40 سال مقاومت و جنگیدن با مصائب ریز و درشت زندگی‌ را بچیند، قهرمانی بی‌کم و کاست ساخته بود؛ تن و جانی ورزیده با اندیشه‌ای مثال زدنی.