به یاد آن مرد تکرار نشدنی

به گزارش آرمان ملی آنلاین، حرکت در مسیر آن عزیز سفر کرده ، انگیزه ای برای ادامه فعالیت ما بوده و هست و اگر توانستیم بدون حضور آن بزرگ مرد فعّالیت رسانه ای خود را ادامه دهیم جز با عنایت خداوند متعال و دعای آن مرحوم نبوده است و به این امر اعتقاد قلبی دارم.

غم نبودنش هنوزبردلمان سنگینی می‌کند، در باورمان سفربی‌ بازگشت استاد بی معنا بود. او واژه همه خوبی‌ها را داشت او مردی بی‌بدیل در دنیای رسانه، سیاست، فرهنگ و ورزش بود.استادی به تمام معنا که پله پله مسیر ترقی را طی نمود و به جایی رسید که به الگوی در زمینه فعالیت رسانه ای، اخلاق مداری و مردم داری تبدیل شد.

قلمش نافذ و دیدگاه عمیقش نسبت به مسائل روز روشن و شفاف بود. دغدغه مردم را داشت، مردم را ولی نعمت خود می‌دانست مسیرهای خدمت به آنان را همواره در دستور زندگی کاری و شخصی خود داشت.داشتن «دردآگاهی» و دانستن«درک از آگاهی» دو خصیصه حرفه ای مرحوم عبداللّهی بود که او را از سایر صاحبان عادی رسانه متمایز می کرد، کنش بر معیار عدل آن هم در حوزه حساس و وسیع رسانه که در مسیر سخت آن انواع مطامع لغزش آفرین، گسترده است، از او یک عنصر رسانه ای متعادل و متعالی ساخته بود.

صداقت و پایبندی به اصول حرفه‌ای، عدالت‌خواهی و نقد منصفانه و شیوه اعتدالی ایشان در اصلاح امور و آگاهی‌بخشی به جامعه، نقشی مؤثر و ماندگار از فعالیّت‌های حرفه‌ای ایشان را به یادگار گذاشته است. او اهل مشورت بود و در کارهای گروهی، همراه و همکار و پرتلاش و علاقه مند بود. عاشق ایران و مردم بود و همیشه دغدغه مردم را داشت.

او با صفا و صمیمیت و تلاش خستگی‌ناپذیر و با اخلاق و مرام نیک، عاشقانه برای مردم نوشت، نقد سازنده کرد و راهکار نشان داد و شفاف و صریح پل ارتباطی منصفی بین مردم و مسئولان بود، تا آن‌جا که قلب نازنینش از تپش ایستاد.

«نهم فروردین ماه سال 1401، یک روز اندوه‌بار و شوک‌آور برای خانواده، اقوام، همکاران و همه دوستداران دکتر حسین عبداللهی بود. او به دیدار حضرت دوست شتافت تا آهی از حسرت و غم ابدی را در دل دوستداران خود باقی گذارد. رفتنش را هرگز باور نکرده ایم و نبودنش برایمان قابل تحمل نیست.او نرفته است و نخواهد رفت؛ هر کس که زنده به عشق است از قلب انسان‌ها کوچ نخواهد کرد.

او دیده به دیدار دوست باز کرده و دیدگانش همیشه بینا خواهد بود و چهره‌اش هویدا.یاد و خاطره‌اش در جوهر قلم کسانی است که بر عرصه کاغذ چشم می‌گشایند و برای مردم و به انگیزه اعتلای جامعه و آگاهی آنها می‌نویسند و بر این هدف جاودانه می‌مانند؛ آن گونه که عبداللّهی در قلب ها جاودانه شد.