خود را سرزنش نکنیم
ما وقتی با موضوعی مواجه می شویم که می خواهیم برای آن تصمیم گیری کنیم، یقینا به همه جوانب و ابعاد آن توجه می کنیم و تاثیر هر تصمیم و پیامدهای آن را در رابطه با خودمان و دیگر مرتبطین با آن مورد بررسی و ارزیابی قرار می دهیم، احتمالا به منابع و مستنداتی از موضوع که در دسترس است، مراجعه می کنیم و حتی المقدور با کسانی که به موضوع اشراف و آگاهی بیشتری دارند، مشورت می کنیم و نهایتا مناسب ترین تصمیم را که فکر می کنیم با توجه به جمیع جهات برای ما و دیگر ذینفعان مفید فایده است، اتخاذ می کنیم و سرانجام آن را به اجرا می گذاریم یا برای اقدام به فرد ذینفع اعلام می کنیم.
پس از گذشت زمانی از اتخاذ آن تصمیم تدریجا با نتایج و پیامدهای آن مواجه می شویم یا کسانی که نتایج آن تصمیم بر زندگی یا موقعیت آنان اثر گذاشته است در مورد آنچه گذشته است و تاثیراتی که برایشان داشته به ما مراجعه می کنند، شاکی می شوند یا مطلبی می نویسند، به این و آن مراجعه می کنند اظهار دلخوری و ناراحتی می کنند. حتی مدعی ورود ضرر و زیان به خودشان می شوند و درخواست جبران می کنند. حتی ممکن است از مراجع قانونی نیز درخواست دادرسی و اعاده حق و حقوق شان کنند. در اینجاست که فرد تصمیم گیرنده تحت تاثیر آنچه واقع شده قرار می گیرد خودش را به خاطر تصمیمی که گرفته است، سرزنش می کند ومعمولا اگر بتواند به فکر جبران آنچه واقع شده است می افتد، البته که در اکثر این موارد به دلایل مختلف از جمله گذشت زمان، از بین رفتن شرایط و موقعیت گذشته امکان جبران وجود ندارد. در صورتی که فرد یا افراد معترض به محاکم مراجعه کرده باشند فرد تصمیم گیرنده باید جوابگوی تصمیماتش باشد . در این قبیل موارد وقتی فرد در حوزه مسئولیت اداری و شغلی خود بعد از ملاحظه و بررسی ابعاد موضوع مطرح شده و انطباق با قوانین و مقررات جاری اتخاذ تصمیم کرده باشد و با عنایت به مجموعه قواعد حاکم بر مساله مطرح شده اعلام نظر کرده باشد این ضوابط مورد عمل آن دستگاه است که برای فرد تصمیم گیرنده تعیین تکلیف می کند. اما در موضوعات شخصی، خانوادگی و روابط دوستانه حاکم بر ارتباطات بین افراد است که شخص تصمیم گیرنده به لحاظ احساس دین ومسئولیتی که می کند و با عنایت به ویژگی های شخصیتی و اجتماعی که دارد ممکن است دچار آسیب های ر‌وحی و روانی شود و مدت های طولانی خود را سرزنش کند که چرا در آن زمان و در آن موقعیت چنان تصمیم گرفته است که به خودش یا خانواده اش آسیب رسانده یا باعث ضرر و زیان به دیگران شده است. در چنین شرایطی است که فرد تصمیم گیرنده باید به خود بگوید یا به وی تفهیم شود که او در زمان اتخاذ تصمیم همه تلاش خود را کرده است، مشورت کرده، ابعاد مساله را مورد توجه قرار داده است بعد آنچه را که در زمان تصمیم گیری فهمیده و درک کرده وعقلش رسیده است و بهترین راه حل تشخیص داده است را اجرا کرده یا به مراجعه کننده خود پیشنهاد داده است. پس کار درست و صحیح را انجام داده است. بنابراین دیگر نباید زمان های طولانی برای تصمیمی که در گذشته و در شرایط خاص اتخاذ کرده است خودش را سرزنش کند، افسرده گردد و دائم خودخوری کند که چرا چنین شد.
*نبی اله عشقی ثانی
فعال اجتماعی
ارسال نظر