منزلت اجتماعی بازنشستگان
یکی از گروه‌هایی که در تمامی جوامع باید تکریم بشوند و منزلت‌شان حفظ شود، بازنشستگان هستند. شاید به همین دلیل است که در بخشی از اصل 29 قانون اساسی ایران هم این گونه تصریح شده است: «برخورداری از تامین اجتماعی از نظر بازنشستگی، بیکاری، پیری، ازکارافتادگی، بی‌سرپرستی و... نیاز به خدمات بهداشتی و درمانی و مراقبت‌های پزشکی به صورت بیمه و غیره، حقی است همگانی.
دولت موظف است طبق قوانین از محل درآمدهای عمومی و درآمدهای حاصل از مشارکت مردم، خدمات و حمایت‌های مالی فوق را برای یک یک افراد کشور تامین کند.» در واقع نوع مواجهه و حفاظت از بازنشستگان توسط دولت‌ها وصندوق‌های بیمه‌ای و بازنشستگی می‌تواند نشانه تعهد یا عدم تعهد این‌ها در قبال این عزیزان باشد. تاملی بر برخی مطالب مرتبط با این گروه نشان می‌دهد که «تأمین کامل و بدون دغدغه امکانات زندگی و رفاه مورد نیاز بازنشستگان و توجه به نیازهای مادی، معنوی و انسانی آنان، فراهم‌سازی زمینه حضور آنان در فعالیت‌های مختلف با توجه به تجارب، تخصص‌ها و توانایی‌ها، ایجاد تشکل‌ها، انجمن‌ها و گردهمایی‌های مرتبط در قالب برنامه‌های فرهنگی و آموزشی، ایجاد تسهیلات سفر و تفریح در طول سال، استفاده از تسهیلات بانکی متناسب با نیاز ایشان و... از جمله نیازهای مهمی است که رفع آن‌ها در قالب خدمات گوناگون، بدون تردید تأثیر بسیاری در سلامت روانی و جسمانی عزیزان بازنشسته دارد.» فراموش نشود که همه کسانی که اشتغال دارند یک روزی بازنشسته می‌شوند لذا بازنشستگی برای همه ما خواهد بود و باید به کسانی که30 سال یا بیش از ۳۰ سال از بهترین سال‌های زندگی خود را صرف خدمت به مردم کرده‌اند، توجه بیشتری داشته و کرامت شان و منزلت‌شان حفظ شود. بازنشستگی زودهنگام شامل فشار بر پس انداز، به دلیل افزایش هزینه‌ها و مزایای کمتر تامین اجتماعی و تأثیر ناامیدکننده بر سلامت روان است. من به عنوان یک مددکار اجتماعی و رئیس انجمن مددکاران اجتماعی که بازنشستگان هم از گروه‌های هدف ما هستند، با توجه به نوع حمایت‌هایی که از این گروه می‌شود و نیازهای انسانی که دارند، نوع و میزان حمایت‌ها را در شأن این گروه در بسیاری از سازمان‌ها وصندوق‌ها نمی‌دانم. مراقبت و حفاظت اجتماعی از این گروه از وظایف مهم دولت‌هاست. بازنشستگی پس‌انداز افراد را دچار مشکل می‌کند، افزایش هزینه‌هایشان را به دنبال دارد، مزایای‌شان کمتر می‌شود و تأثیر ناامیدکننده بر سلامت روان- اجتماعی‌شان خواهد داشت. اجازه ندهیم اشک شرمندگی از چشمان مهربان‌شان بریزد.
*سید حسن موسوی چلک
رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران
ارسال نظر