مهاجرت نخبگان علمی از کشور
برخی آمارها نشان میدهد حدود شصت هزاردانشجوی ایرانی در دانشگاه های دیگر کشورها در حال تحصیل هستند، بدین لحاظ کشور ما در بین کشورهای جهان رتبه بیستم را دارد که عدد بسیار بالایی است.
این واقعیت نشان دهنده آن است که دانشجویان ما افراد کمال طلبی هستند که برای افزایش علم و دانش خود و رسیدن به مدارج بالای علمی و فرهنگی و خدمت به بشریت تلاش می کنند، از این جهت نسبت به خیلی از کشورهای جهان پیشرو هستیم که نکتهای مثبت است. کشورهای کانادا، امریکا، ترکیه، المان و ایتالیا در صف اول پذیرش دانشجویان ایرانی هستند. از بین این دانشجویان المپیادیها و رتبه های برتر کنکور در صف اول مهاجرت دانشجویی هستند. بسیاری از این دانشجویان با دریافت دعوت نامه از دیگردانشگاه ها مهاجرت تحصیلی می کنند. در عمل ملاحظه می شود بسیاری از این دانشجویان بعد از فراغت از تحصیل با توجه به امکانات رفاهی و جاذبه هایی که در آن کشورها وجود دارد، همچنین دریافت پیشنهادات استخدامی، پیداکردن شغل وکار مناسب نهایتا تحت تاثیر تنوع فرهنگی زیادی که وجود دارد قرار می گیرند و جذب آن کشورها می شوند معمولا در همان کشور ها ساکن شده تشکیل خانواده میدهند و مهاجرت را میپذیرند. از منظری دیگر علاوه بر مهاجرت تحصیلی و دانشجویی با مهاجرت نخبگان علمی مثل پزشکان برجسته، مهندسان و سایر متخصصان هم مواجه هستیم .با توجه به هزینه های بسیار زیادی که برای تربیت وتحصیل این نیروهای ارزشمند انجام شده است و خبرگی که کسب کردهاند به رایگان در اختیار دیگر کشور ها قرار می گیرند استمرار این قبیل مهاجرت ها ضایعه ای برای کشور محسوب می شود که باید برای آن چاره اندیشی کرد. رئیس کمیسیون بهداشت و درمان مجلس در جایی گفته است ظرف دوسال حدود ده هزار نفر از جامعه پزشکی ایران مهاجرت کرده اند که بیش از سه هزار نفر آنان پزشک بوده اند در شرایطی که ما در برخی از استان های محروم مثل سیستان و بلوچستان با کمبود شدید پزشک متخصص روبهرو هستیم. مساله فقط به مهاجرت پزشکان ونخبگان محدود نمی شود به طوری که گفته شده است حدود یک ونیم میلیون نفر در صف مهاجرت هستند، موضوعاتی مثل نبودن شغل مناسب برای فارغ التحصیلان، ناکافی بودن درآمد شاغلین برای تامین هزینه های زندگی و تورم موجود که امید به آینده را در جوانان کاهش داده است از جمله عواملی هستند که روی تمایل آنان به مهاجرت اثر گذاشته است. نکته قابل توجه آن است که با تشکیل ستاد و سخنرانی نمی توان مانع مهاجرت جوانان شد بلکه نیازمند داشتن طرح و برنامه و انجام اصلاحات در سیاست ها وروش کار ها وبهره گیری از دیدگاه ها ونظرات خبرگان و اندیشمندان کشور هستیم. با امید به آنکه این مهم زیاد به تاخیر نیفتد و فرصت ها از دست نرود.
*نبیاله عشقی ثانی
فعال اجتماعی
ارسال نظر