بله! ما هم در این ورزشگاه بازی کردیم...
امیر حاجرضایی پیشکسوت فوتبال
روز دوشنبه ورزشگاه آزادی وارد پنجاهمین سال تاسیس خودش شد. نیمقرن از عمر ورزشگاه آزادی میگذرد. اولین خاطرههای من از این ورزشگاه به سال 1353 برمیگردد که برای تماشای بازی ایران و کره شمالی در مقدماتی جام جهانی 1974 به ورزشگاه رفتم. این ورزشگاه در سالهای اول محلی بود برای بازیهای تیم ملی اما کمکم شهرآورد بزرگ پایتخت میان استقلال و پرسپولیس هم از امجدیه به آزادی منتقل شد تا خاطرات فوتبالی زیادی را در دل خود جای دهد. من در هر دو ورزشگاه امجدیه و آزادی، هم بازی کردهام و هم مربیگری. ورزشگاه امجدیه یا همان شهید شیرودی برای من حس نوستالژیکی دارد؛ مثل احساس آدم به دوران کودکیاش. هنوز هم هر زمان که از مقابل این ورزشگاه پیر عبور میکنم تمام آن خاطرات در ذهن من زنده میشود. اما ورزشگاه آزادی برای من یک حس ملی دارد، یک حس توام با غرور. وقتی برای اولین بار در این ورزشگاه بازی کردم، چون بازی ما قبل از بازی پرسپولیس بود، به شدت تحت تاثیر 90 هزار تماشاگری قرار گرفتم که روی سکوها هیاهو داشتند. بازی در حضور این همه تماشاگر فوقالعاده تاثیرگذار بود روی بازیکنان؛ تاثیری توان با افتخار که بله. ما هم در این ورزشگاه بازی
کردیم. بله! دو ورزشگاه امجدیه و آزادی هنوز هم در نگاه من تفاوتهای بارزی دارند؛ امجدیه (شیرودی) یک ورزشگاه خاطرهانگیز است و یادآور دوران خوش نوجوانانی و جوانی و ورزشگاه آزادی که به من حسی از غرور ملی میداد که ما در ورزشگاهی بازی میکنیم که نظیرش را تا آن زمان فقط در تلویزیون دیده بودیم.
ارسال نظر