چرا عموم منتقدان ادبی ما نتواسته‌اند نظریه یا شیوه غیرالتقاطی در خوانش و نقد متون ابداع کنند؟ عده‌ای بر این باورند که اکثر منتقدان ادبی ما از گزاره‌های تئوریک بارت، فوکو، دریدا و دیگران، در بیان مقاصد فکری و نقادانه خود در تحلیل آثار ادبی سود می‌برند و بدون وارد ساختن آرای آنها بر متن، عاجز از تحلیل و نقد اثر ادبی هستند.
شاعران، منتقدان و دنبال‌کنندگان جدی و تخصصی شعر در دهه‌های اخیر، حتما با این گزاره آشنایند که «شعر در زبان اتفاق می‌افتد». توجه به این مفهوم، خواسته یا ناخواسته مستلزم ورود به عرصه‌های زبان‌شناختی و نظریه‌های ادبی خواهد بود؛ رویکردی که شعر را از مخلوقی صرفا احساسی به مولودی تخصصی و چه‌بسا علمی تبدیل می‌کند. هرچند این رویکرد، بیشتر یک رویکرد پساسرایشی است و به قول شمس آقاجانی «شعر به سمت هیچ نظریه‌ای حرکت نمی‌کند، این نظریات زبان‌شناسانه هستند که باید ببینند شعر دارد چه می‌کند تا خود را به آن…
