«جنگ جهانی سوم» آخرین ساختۀ هومن سیدی، از آن فیلم‌هایی بود که پس از تماشا نه می‌توانستم درباره‌اش فکر کنم و نه می‌توانستم از ذهن بیرونش کنم. چیزی در این فیلم هست که همزمان که تماشاگر را منزجر می‌کند، درگیر خود هم می‌نماید. تنها با دوباره دیدن فیلم است که می‌توان دریافت این وضعیت ناشی از اتکای بی‌اندازۀ فیلمساز به نمایش جنبه‌هایی از واقعیت است که بیش از آن‌که عینی باشد، انتزاعی و فردی است.
