سهیل محمودی، شاعر و نویسنده در مراسمی که با یاد زنده‌یاد مجتبی گلستانی (نویسنده و منتقد) و در باشگاه اندیشه برگزار شد، بر ضرورت امیدواری و معنا دادن به حیات به‌عنوان مسئولیت اجتماعی اهالی قلم و اندیشه تاکید کرد. او با یادکردن از ویژگی‌های شخصیتی گلستانی در مقام فیلسوفی که با توفق بر مشکلات و رنج‌های شخصی تلاش کرد چیزی به بار هستی اضافه کند، رعایت کردن انسان - به تعبیر احمد شاملو- را در گروی مسئولیت‌پذیری، ایجاد امید و دمیدن حیات به جامعه خواند، که مشروح آن را از نظر می‌گذرانید.

حالا 2 سال از هجرت بی‌بازگشت مجتبی می‌گذرد، از پرواز شاعر و نویسنده‌ای خاص،‌ منتقد و پژوهشگری سختکوش و رفیقی بی‌بدلیل و بی‌دریغ. 28 تیرماه 1400 بود که دست سیاه کرونا، چشم‌های نافذ و نکته‌بین گلستانی را برای همیشه بست؛ اَبَرانسانی که هرگز نباخت؛ نه به معلولیت و نه به محدودیت. روزگار از فیلسوف جوان ما که تازه می‌رفت ثمره 40 سال مقاومت و جنگیدن با مصائب ریز و درشت زندگی‌ را بچیند، قهرمانی بی‌کم و کاست ساخته بود؛ تن و جانی ورزیده با اندیشه‌ای مثال زدنی.