«دلالت پرنده/ بخوان مرا بخوان/ بخوان سبز هوش/ بگذار آوای پریشان نایم را/ سی‌مرغ بسرایند/ به خود آیند یاخته‌ها» شاپور جورکش، صاحب هوش سبز و دانای نام دیگر دوزخ، نای از نفس تهی کرد. شاعری که سال‌های بسیاری از زندگی خود را صرف بازخوانی آرای نیما کرد، چه در کتاب‌هایش مثل بوطیقای شعر نو و چه در یادداشت‌ها و گفت‌وگوها.
سپهری گفت: «آدمیزاده این حجم غمگین، طومار طولانی انتظار است.» شاپور جورکش در انتظار وعده موعود بود. او مرگ را تن نمی‌زد. آخرین بار جورکش را در خانه دنگال او دیدم. سطح خانه از کوچه پایین‌تر بود. یک اتاق بالا داشت و پایین اتاقی نداشت، سالن و هال کوچکی بود. چند سوسیس سرخ کرد و رفتیم توی حیاط خانه، که یک توالت داشت و یک درخت نارنج. فکر کنم برایش شعر زمان فریدون توللی را برده بودم.
هرگز فکر نمی‌کردم به این زودی‌ها بنشینم و در رثای شاپور جورکش بنویسم و عنوان «زنده‌یاد» را جلوی نام عزیزش بگذارم. تعاملاتم با ایشان، غالبا بیشتر از بسیاری از دیگر عزیزان شاعر و نویسنده بود که منجر به همکاری‌هایی در بعضی از زمینه‌ها شد؛ با یادها و خاطرات دلنشینی که با من باقی خواهند ماند.
شاپور جورکش، نویسسنده، شاعر، منتقد و مترجم مطرح کشور که در چند روز گذشته به دلیل عارضه ریوی در بیمارستان بستری بود، صبح امروز درگذشت.
ابوتراب خسروی، از مهم‌ترین نویسنده‌های معاصر ایرانی است که سال‌هاست آثارش در حوزه ادبیات داستانی در زمره تحسین‌شده‌ترین کتاب‌های داستانی قرار می‌گیرند. ابوتراب خسروی، از نثر آرکاییک و کهن‌الگوهای ادبی استفاده زیادی می‌کند و این شکل از نگارش، به صورت ویژگی خاص این نویسنده درآمده است.
