جزئییات اعتراض مخاطبان به شیوه برگزاری کنسرت پورناظری و علی قمصری

به گزارش آرمان ملی آنلاین،  نخستین شب از کنسرت «در هوای بی چگونگی» شب سه‌شنبه (۳۰ خرداد ۱۴۰۲) در محوطه باز کاخ سعدآباد، ایوان عطار برگزار شد. کنسرت مشترک سهراب پورناظری و علی قمصری بر دونوازی متمرکز و برگرفته از یکی از آثار بایزید بسطامی بود.

اجرای این دو هنرمند و جمعی از نوازندگان حاضر در این گروه، با یک همنوازی از پورناظری و قمصری آغاز شد. اجرایی که اگرچه با قطعی میکروفون و تاخیری یک ساعته همراه بود اما به سرعت تماشاگران را به فضای اجراکنندگان کشاند؛ حال و هوایی که پورناظری و قمصری پیش از آغاز کنسرت هم گفته بودند برایشان ویژه است. 

کنسرت قرار بود حوالی ساعت ۸:۳۰ شب، چند متر پایین‌تر از درب شمالی کاخ سعدآباد واقع در میدان دربند برگزار شود؛ با اینکه کمی از ساعت ۲۱ گذشته بود اما تماشاگران همچنان در صف طولانی انتظار ایستاده بودند و با چرخش عقربه‌های ساعت هم البته صبرشان به سر رسیده بود. 

با آغاز اجرای دونوازی قمصری و پورناظری اما انتظار به پایان رسید و نوای ساز، خستگی را از تن تماشاگران بیرون کرد. رقص دست‌هایشان در کنار یکدیگر نوایی را ساخت که با وجود قطعی‌ مکرر میکروفون هم حاضران را به وجد آورد. همنوازی مشترکی که با گذشت بیش از ۱۰ سال بار دیگر شکل گرفته بود تا طرفداران دو نوازنده را در صندلی‌هایی کنار یکدیگر بنشاند. 

ایسنا نوشت، همزمان بر پرده‌ای که روی سن جاگذاری شده بود تصاویری از اجرای ساز نورپردازی می‌شد که فضایی خاص را به وجود آورده بود. 

این دو هنرمند پیش‌تر در گروهی با عنوان «همنوازان حصار» با یکدیگر همکاری کرده بودند. آن‌ها حالا بار دیگر این اجرا را با عنوان «در هوای بی چگونگی» به صحنه بردند که با استقبال مخاطبان رو به رو شده بود. 

اجرای این دو نوازنده که البته در کنار نوازندگان سازهای دیگری مانند تنبک، کوزه، عود، دف و ... با همراهی همخوانان ادامه پیدا کرد، در کنار درخت‌های بلند کاخ سعدآباد و زیر آسمانی که ستاره‌هایش پیدا بود انجام شد. برخی تماشاگران گاه سر به آسمان برده، چشمان خود را به ستاره‌ها دوختند و با لذتی عمیق از آوای ساز اشباع شدند.

قطعات این اجرا در دستگاه شور، مقام‌های کردی و آواز بیات اصفهان نواخته شد که برخی از قطعه‌های آن آهنگسازی شده بود و گفته شد که برخی از آن نیز در فضایی بداهه صورت گرفت. 

دونوازی سه‌تاز، دونوازی دیوان و تنبور و دونوازی تار و کمانچه بخشی از این کنسرت بود که گاه با آوازی از پورناظری و قمصری همراه می‌شد. آواز این دو هنرمند البته چندین بار با قطعی مواجه شد. همین امر موجب شد که اجرا در پایانِ یکی از قطعات، برای دقایقی متوقف شود تا گروه صدا مشکل پیش آمده را برطرف کنند. مشکلی که علت آن از سوی گروه فنی این کنسرت تداخل فرکانسی موبایل‌ها در محل اجرا با میکروفون‌های بیسیم‌دار اعلام شد. 

اجرا، با استقبال دوباره حاضران ادامه پیدا کرد و در نهایت با اجرای قطعه‌ای برای «ایران» از سوی هنرمندان این گروه به اوج خود رسید، تماشاچیان را از روی صندلی‌ها بلند کرد تا به صورت هماهنگ، با دست زدن این نوای ساز و آواز را همراهی کنند. 

اجرای «در هوای بی چگونگی» اگر چه از پشت پرده‌های صحنه آغاز شد اما «سهراب پورناظری» در نهایت بی پرده به تماشاچیان قول اجرایی دیگر را داد و آن‌ها را بعد از ماه‌های محرم و صفر به یک اجرای دیگر بدون مشکلات پیش آمده دعوت کرد.