موشک‌های ایران که قاتل «آواکس» است

سامانه جدید و برد بلند ایران به نام مهران با موشکهای ۳۲۰ کیلومتری خود می‌تواند انواع بمب افکن، سوخت رسان، هواپیماهای ترابری راهبردی و انواع هواپیماهای شناسایی و شنود و رادار پرنده را که در بردهایی فراتر از سامانه‌های تاکتیکی مرسوم پرواز می‌کنند، تهدید کند.

مهران سامانه‌ای برد بلند است که هسته مرکزی آتشبار آن شامل چهار موشک مستقر در پرتابگر جعبه‌ای و رادار آرایه فازی و یک سامانه برد بلند اپتیکی روی یک خودروی تاکتیکی بوده و در کنار آن به خودروهای حامل ۶ موشک دارای پرتابگر جعبه‌ای متصل می‌شود.

این سامانه وارث موشک ۲۰۰ کیلومتری سوم خرداد است که با نام مهران ۱ به این سامانه ملحق شده و همچنین به موشکی دوربردتر به نام مهران ۲ هم مجهز شده که برد اعلام شده برای آن ۳۲۰ کیلومتر است. به این ترتیب سامانه مهران به عنوان سامانه پدافند هوایی موشکی راهبردی از دو نوع موشک استفاده می‌کند.

در تلار سامانه مهران، چهار موشک روی دو بازوی مختلف نصب شده‌اند که از تصاویر منتشر شده برداشت می‌شود هر یک از این دو بازو در راستای ارتفاعی دارای درجه آزادی مستقل حرکتی هستند. همچنین کل مجموعه موشکها و رادار قابلیت چرخش در صفحه افقی را هم دارند.

رادار و اپتیک سامانه مهران هم به صورت مکانیکی به هم متصل شده و در زمان حرکت به حالت افقی قرار می‌گیرند تا سامانه کمترین حجم فیزیکی را داشته باشد. سامانه اپتیکی نصب شده روی مهران، به تنهایی قابلیت دو درجه آزادی حرکتی در سمت و ارتفاع را دارد.

سپاه ترکیب ویژه و اثبات شده در سوم خرداد یعنی تحرک بالا، رادار پیشرفته آرایه فازی و موشکهای چابک سوخت جامد را با اضافه کردن یک عنصر دیگر یعنی حفاظت از موشک در داخل پرتابگر در سامانه جدید مهران به کار گرفته تا این بار بتواند حتی روی پرنده‌های دشمن در محدوده امن در داخل فضای کشورهای متخاصم احتمالی هم اثرگذاری داشته باشد.

مهران با موشکهای ۳۲۰ کیلومتری خود می‌تواند انواع بمب افکن، سوخت رسان، هواپیماهای ترابری راهبردی و انواع هواپیماهای شناسایی و شنود و رادار پرنده را که در بردهایی فراتر از سامانه‌های تاکتیکی مرسوم پرواز می‌کنند را هم تهدید کند.

قطعاً مهران همانند سایر سامانه‌ها با اتصال به رادارهای کشف و شناسایی اولیه از نظر اطلاعاتی پشتیبانی می‌شود تا در بهترین زمان ممکن بتواند با اهداف در مناسب‌ترین برد درگیر شود.

وجه دیگر ارزش عملیاتی سامانه‌ای همچون مهران که قابلیت تحرک بسیار بالایی دارد این است که با توجه به امکان حضور آن در هر نقطه ای از نواحی مرزی و خصوصاً سواحل جنوبی ایران، هواپیماهای شناسایی و رادارهای پرنده (آواکس) باید برای ایمن ماندن خود، در فواصل بیش از ۳۲۰ کیلومتری از کشور پرواز کنند که به معنی کاهش شعاع مفید شناسایی آنها با حسگرهای موجود است.