خطرناک‌ترین پرنده آسمان در جنگ اتمی+ عکس

این زمانی بود که نیروی دریایی ایالات متحده در ابتدا چهار اسکادران C – ۱۳۰ را به سیستم های ارتباطی پیشرفته ای مجهز کرد تا پیام ها را بین رهبران نظامی و زیردریایی های حامل موشک بالستیک کلاس اوهایو که در سکوت در اعماق اقیانوس پرسه می زدند و اکثر زرادخانه های هسته ای آمریکا را به خود اختصاص داده بودند، منتقل کند. این ماموریت با نام TACAMO تضمین می کرد که فرامین کلیدی پرتاب هسته ای که پیام های اقدام اضطراری یا EAM نامیده می شوند، در صورت یک حمله هسته ای به زیرمجموعه ها خواهند رسید.

به جای ارتباطات رادیویی مدرن، TACAMO به پخش رادیویی با فرکانس بسیار پایین (VLF) متوسل می شد، فناوری که تقریبا ۱۰۰ سال بود وجود داشت. فرکانس های پایین بهتر از هر فرکانس دیگری به آب دریا نفوذ می کردند و در محدوده های باورنکردنی کار می کردند. یک هواپیمای واحد می تواند پیام های اضطراری را به زیردریایی هایی برساند که در هر نقطه ای از اقیانوس پنهان شده اند، حتی در شرایط عواقب وحشتناک انفجار هسته ای. پس از موفقیت آمیز بودن چهار هواپیمای TACAMO، نیروی دریایی این برنامه را گسترش داد و سیستم های ارتباطی VLF را برای همیشه در هشت هواپیمای C – ۱۳۰ نصب کرد که سپس EC – ۱۳۰ نامیده شدند.

در دهه ۱۹۸۰، بوئینگ ۷۰۷ ماموریت TACAMO را بر عهده گرفت و لقب غیررسمی “هواپیمای روز قیامت” را برای ماموریت دشوار و قیامت گونه خود به دست آورد. اما با به پایان رسیدن عمر خدمتی ۷۰۷ و افزایش خطر فاجعه هسته ای، نیروی دریایی آمریکا به اسب جنگی خود یعنی C – ۱۳۰ باز خواهد گشت تا حیاتی ترین و بزرگ ترین ماموریت خود را انجام دهد. هواپیمای جدید که انتظار می رود در سال ۲۰۲۸ وارد خدمت شود، شبیه به هرکولس قدیمی است، اما برای عصر جدیدی از درگیری های هسته ای مجهز خواهد شد.

تنش های شدید آمریکا با روسیه و چین و همچنین جنگ در اوکراین، هیات علمی و امنیتی Bulletin of the Atomic Scientists را بر آن داشت تا «ساعت اتمی» خود را کمی به نیمه شب نزدیک تر کند، که نشان می داد چقدر به جنگ هسته ای نزدیک هستیم. در ماه ژانویه، اعضای این گروه هشدار دادند که جهان اکنون در نزدیک ترین فاصله با فاجعه ای جهانی است که تاکنون رخ داده است.

بیشتر بخوانید:

• چه بر سر استیو جابز جوان آمد؟/ خبری که دنیای فناوری را تکان داد

• قدرتمندتر از این موشک وجود ندارد/ پرتاب قوی‌ترین راکت تاریخ/ عکس

در بحبوحه آن نگرانی های فزاینده هسته ای، وقتی لاکهید مارتین تصویری از هواپیمای EC – ۱۳۰ J TACAMO را منتشر کرد که به رنگ خاکستری مخصوص نیروی دریایی و با کابل های فرستنده رادیویی VLF پشت دم دیده می شد، جهان اولین تصویر خود را از این هواپیمای روز قیامت به چشم دید. در حالی که نمای بیرونی هواپیمای جدید شباهت زیادی به نسل قبلی خود در دهه ۱۹۶۰ دارد، فضای داخلی بازسازی شده آن مستقیماً متعلق به قرن ۲۱ است. خلبانان نمایشگرهای هدآپ سازگار با دید در شب (HUD) دریافت خواهند کرد که سرعت هوا و ارتفاع را در میدان دید آن ها نمایش می دهد. یک نمایش نقشه دیجیتال در مرکز کابین خلبان، موقعیت هواپیما را نشان می دهد که توسط دو سیستم موقعیت یاب جهانی (GPS) و یک سیستم ناوبری اینرسی (INS)،در صورتی که دشمن دسترسی هواپیما به ماهواره های GPS را قطع کند، تغذیه می شود.

در سال ۱۹۶۳، زمانی که C – ۱۳۰ برای اولین بار برای ماموریت TACAMO سفارش داده شد، این هواپیما حامل فرستنده های VLF و آرایه های آنتن در ون هایی بود که به فضای بار هواپیما منتقل می شدند. تنها در عرض چند سال، نیروی دریایی برای همیشه سیستم های VLF را به هشت C – ۱۳۰ متصل کرد که در نهایت به C-130Q معروف شدند.

بسیاری از ارتقاها در دهه ۱۹۷۰ – مانند یک تقویت کننده قدرت فرکانس جدید برای افزایش دامنه سیگنال رادیویی و یک قرقره با سرعت بالا برای استقرار و جمع کردن آنتن ها مانند یک چوب ماهیگیری غول پیکر – این TACAMO C-130Qها را تا دهه ۱۹۸۰ موثر و مدرن نگه داشت. اما با نزدیک شدن به پایان عمر این هواپیماها به دلیل فرسودگی و قدیمی شدن، نیروی دریایی به سراغ هواپیماهای مسافربری ۷۰۷ ساخت بوئینگ رفت تا وظایف TACAMO را بر عهده بگیرد.

۱۶ جت نهایی که تاکنون از خط تولید قدیمی ۷۰۷ بوئینگ خارج شده اند، نام جدیدی داشتند: E-6 Mercury TACAMO. این جت ها در حداکثر ارتفاع، برد سوخت گیری، سرعت و ظرفیت بار عملکرد بهتری نسبت به C-130Q داشتند. به لطف سیستم های مقاوم شده در برابر پالس های الکترومغناطیس، حتی پالس الکترومغناطیسی ناشی از انفجار هسته ای هم نمی تواند Mercury را از فعالیت خارج کند.

با این حال، E – ۶ مجهز به موتور جت می تواند تنها در باندهای مسطح و تمیز و خالی از هر گونه سنگ و شن و مانع کوچکی پرواز کرده و فرود بیاید. از سوی دیگر، ت C – ۱۳۰ به عنوان “تانکی در محیط های مملو از اجسام خارجی” شناخته می شود، توانمندی که تعداد پایگاه هایی که این هواپیماها می توانند از آن ها استفاده کنند را افزایش می دهد.

مزیت دیگر: بدنه محکم و موتورهای قدرتمند C – ۱۳۰ به آن اجازه می دهد تا در شرایط سخت و حتی پس از تحمل آسیب های شدید کار کند.

همچنین C-130J به طور قابل توجهی ارزان تر از E – ۶ است. بوئینگ در سال ۱۹۹۱ تولید ۷۰۷ را متوقف کرد و بسیاری از قطعات نسخه های آخر به نیروی دریایی رسید. این جت ها اکنون بیش از ۳۰ سال قدمت دارند؛ با قطعات یدکی اندک، که در هوا نگه داشتن آن ها را به چالشی گران قیمت تبدیل می کند. از سوی دیگر، C – ۱۳۰ یکی از پراستفاده ترین هواپیماهای ترابری روی کره زمین است که بیش از ۲۵۰۰ فروند از آن توسط ۶۳ کشور سفارش داده شده یا به آن ها تحویل داده شده است.

پس از آزمایش های اولیه، نیروی دریایی در آوریل ۲۰۲۳ به لاکهید مارتین ۶۲.۲ میلیون دلار برای توسعه بیشتر مفهوم EC – ۱۳۰ J اهدا کرد. اگر همه چیز خوب پیش برود، این شرکت سه هواپیما در سال ۲۰۲۷ و شش هواپیمای دیگر EC – ۱۳۰ J را در سال بعد تحویل خواهد داد. این احتمال وجود دارد که این هواپیماهای جدید تا سال ۲۰۳۸ در کنار E-6 Mercury قرار بگیرند که به آن ها زمان کافی برای از بین بردن هرگونه نقطه ضعف در برنامه را بدهند.

C – ۱۳۰ که برای اولین بار در سال ۱۹۵۴ به پرواز درآمد، بیش از هر هواپیمای نظامی دیگری در تاریخ در آسمان ها اوج گرفته است. در عصر جنگنده های پنهانکار، هواپیماهای بدون سرنشین با هدایت هوش مصنوعی و موشک های مافوق صوت، C – ۱۳۰ و آنتن رادیویی بلند آن یک بازگشت به عقب عجیب است. اگر روزی جنگ هسته‌ای درگیرد، این یک جت جنگنده جدید پنهانکار نخواهد بود که در پایان به پرواز در می آید.