چالش نمایندگان ادوار در انتخابات مجلس

فلذا هرگونه رقابت درون گروهی یا برون گروهی که نتیجه آن ایجاد شور و اشتیاق و گرم‌تر کردن تنور انتخابات باشد که منجر به مشارکت بیشتر شود ارزیابی مثبتی می‌توان از آن داشت. زمانی است که می‌خواهیم خودمان یا دوستان یا هم سلیقه سیاسی‌مان به مجلس برود که این یک نگاه پایین است. اما یک زمان مهم است که مشارکت در انتخابات مجلس بالا برود ولو اینکه خودمان یا جریان متبوع‌مان رای نیاورد. فلذا نه تنها نباید نگرانی داشت بلکه اساسا نباید به مسائل درون جریانی و این چنین اختلافاتی پرداخت. اگر چنانچه هر جریانی با یک لیست بیاید به صورت طبیعی شانس بیشتری دارد و اگر با چند لیست بیاید قطعا از شانسی کمتری برای پیروزی برخوردار خواهد بود.

اما به هر میزان که در صحنه انتخابات رقابت بین جریان‌های سیاسی و حتی درون گروهی و سلیقه‌ای بیشتر شود به صورت طبیعی کاملا مشهود و آشکار است که نتیجه مثبت خود را بر میزان مشارکت خواهد گذاشت. چرا که وقتی جریان‌ها با یک لیست واحد می‌آیند معمولا یک احساس از پیش برنده شدن به آنها دست می‌دهد که نفس همین امر می‌تواند آنها را سست کند. اما وقتی با چند لیست به انتخابات پای می‌گذارند احساس می‌کنند که دیگر گودِ دست و پنجه نرم کردن و مبارزه جدی است. لذا تلاش بیشتری می‌کنند. اما هرچه تلاش بیشتری صورت گیرد، اطلاع‌رسانی و مناظرات بیشتری داشته باشند نتیجه بهتری هم خواهند گرفت. نهایتا آن قشری که احساس می‌کند اگر در انتخابات شرکت نکند هم خیلی فرقی نمی‌کند می‌فهمد که حضور یا عدم حضور چه تفاوتی با هم دارد. لذا اهمیت ندارد که هر جریانی یک لیست بدهد یا چند لیست برای اینکه  انتخابات اسفندماه امسال برای همه مهم ولی اهم باید میزان مشارکت مردم باشد. البته طبیعی است که علاقه‌مند باشیم که عقلانیت بر همه جریان‌های سیاسی حاکم شود و به هر جهت همه به سمت و سوی اتحاد و انسجام وحدت پیش بروند.

این یک مطالبه منطقی و معقول است. اما آنچه که قطع و یقین است اینکه اگر هر جریان سیاسی فکر کند که به تنهایی با در نظر گرفتن کسانی که هم‌فکر با او هستند اما سلایق مختلف دارند برنده انتخابات است، پیداست در شرایط موجود با توجه به نظر سنجی‌ها و نوع نگاه‌هایی که هست با الفبای سیاسی آشنا نیست. چرا که هر کس با الفبای سیاسی آشنا باشد اول باید اقداماتی انجام دهد که میزان مشارکت مردم بالا برود و اقدام دومش این باشد که با همفکران خود به اتحاد و انسجام برسد برای اینکه ضریب امکانات خود و جریان فکری‌اش را در انتخابات بالا ببرد. از طرف دیگر نمایندگان ادوار چه به صورت فردی کار کنند، چه به لحاظ جمعی و چه به این لحاظ که با برخی شخصیت‌های تاثیر‌گذار در امر انتخابات هم یک فرصت و یک چالش تلقی می‌گردد. چالش این جا است که کسانی که تازه وارد صحنه انتخابات شدند سعی می‌کنند بدون در نظر گرفتن نقش و جایگاه نماینده و میزان تاثیرگذاری او در مشکلات همه مشکلات گذشته را به گردن آنها بیندازند.

فلذا نمایندگان ادوار با چنین چالشی روبه‌رو می‌شوند که باید پاسخی منطقی، درست و اقناعی برای این مساله داشته باشند. اما نمایندگان ادواری یک فرصت تلقی می‌شوند چرا که آنها یک یا چند بار خود را در معرض افکار عمومی در حوزه انتخابیه خودشان قرار دادند. البته این بیشتر برای شهرهایی است که یک یا چند نماینده دارد وگرنه برای تهران و 5 مرکز استان اساسا فضای سیاسی و جو عمومی است که تعیین تکلیف می‌کند. چرا که مردم به صورت لیستی به نمایندگان مراکز استان‌ها رای می‌دهند و بر خلاف شهرستان‌ها است که داوطلب را می‌شناسند و موافقت یا مخالفت مردم با داوطلب با شناخت همراه است.