به کجا چنین شتابان!
گویا پیروزی پایدارچیها، شریانیها و بهاریهای تندرو در انتخابات مجلس گذشته یعنی دورۀ یازدهم و مصوبات محدود کنندۀ اینترنت و همچنین دهها مصوبۀ تورمزا و محدود کننده دامنۀ انتقادات و مشارکت مردم و... یک پیروزی مقدّماتی و گامی برای تهاجمات بعدی بوده است که متعاقب آن با سرعت و شتاب باید با تحکیم مواضع و اشغال سنگرها برای حراست از پیروزی اولیّه پرداختند و با شکل گیری جریان شریانیهای همزاد و پایدارچیها به فکر تصاحب مجلس شورای اسلامی دورۀ آتی بودند لیکن با ذکاوت رهبری و تأکید ایشان مبنی بر ضرورت «تحوّل در تقنین» و به ثبوت رسیدن رضایت پایین از عملکرد مجلس همۀ رشتههای آنان پنبه شد.
به گزارش آرمان ملی آنلاین کمالالدین پیرموذن، نماینده ادوار مجلس نوشت: عجله در تصویب قوانین محدود کنندۀ و قانون جدید انتخابات نیز نتوانست یار شاطر این جریانها باشد و به بار خاطر آنان مبدل گردید. پایدارچیها و شریانیهای و همفکران حاکم آنان در قدرت دستاوردی جز افزایش کمرشکن تورم و کاهش ارزش پول ملّی برای ملّت رشید ایران اسلامی هدیه نکردند. عمل مثبت آنها در زمینۀ اقتصاد تاکنون چه بوده است؟ مگر با این منش تجاری میتوانند زمینۀ اشتغال و تولید گستردۀ ملّی را در جامعه فراهم آورند؟
با قلم رسا به عرض پایدارچیها و شریانیها و حتی اصلاحطلبان و اصولگرایان میرسانم که قانونمندی اجتماعات و سنّت الهی چنین است که اگر نظامهای اجتماعی در درون خود، دارای ساز و کارهای اصلاح تدریجی و مستمر باشند، و هر از گاهی در پی بروز و ظهور برخی کاستیها و فسادها یا بحرانها در درون نظامها از پیش آمادۀ اصلاح و تغییر باشند به این نظامها، امکان بقا و ادامۀ حیات و بالندگی میدهد. پس شما ای صاحب منصبان حاکم در قدرت، نگذارید این موقعیّت از دست برود. نیروهای معترض جوانان و بانوان و اقوام و دلسوزان مُلک و میهن و انقلاب که دغدغۀ استقلال و تمامیّت ارضی کشور را در کنار رفاه مردم، آزادی خواهی و عدالت طلبی دارند، بهویژه اصلاحطلبان و اصولگرایان و اعتدالگرایان، چیزی جز اصلاح امور و بهبود شرایط کشور نمیخواهند، تا شاید آیندۀ از ابهام درآید و ارتقای کیفیت زندگی ایرانیان رقم خورد.
برخی ضعفها در مورد تعاملات خارجی، فوران تورم و نقدینگی و فقر و آثار کریه آن در جامعه و گرانی طاقت فرسا تا کی باید ادامه یابد، چرا در همین جامعه، عدهای اندک، از بالاترین درآمدهای رانتی (بادآورده) برخوردار میشوند. پایدارچیها و جریان خاص که بیش از پنج درصد جمعیّت کشور را در پشت خود ندارد، باید فقط و فقط به سهم و نقششان در چرخۀ قدرت همان میزان قانع باشند، نه بیش و نه کم. آیا آنها به این سهم قانعاند؟ به کجا چنین شتابان.
ارسال نظر