جلیلی‌ها در خط پایان!/ مروری بر فراز و فرودهای دو برادر

آرمان ملی آنلاین چند روز پیش بود که دانشجویی خطاب به جلیلی گفت: «اگر مسمومیت‌ها کار خودتان نیست پس خیلی بی‌عرضه‌اید که نمی‌توانید امنیت را تأمین کنید» پس از آن سعید جلیلی در جواب این دانشجو گفت: «ما در طول تاریخ فکر کرده‌ایم که مسئله ما ایران است اما عده‌ای در جای دیگر نشسته‌اند برای ما تصمیم گرفته‌اند. دشمنان علیه ایران 8 سال جنگ کردند و 17 هزار نفر از مردم را ترور کردند و فشار اقتصادی حداکثر داشته‌اند ولی نتیجه نگرفتند. وقتی فلان نخست‌وزیر به موضوع ایران می‌پردازد پس حتما نگرانی دارند چون احساس می‌کنند یک هماورد تمدنی دارد شکل می‌گیرد چون اندیشه‌ای پیدا شده که به زن احترام می‌گذارد.» مشخص نشد این پاسخ چه ارتباطی با اظهارات آن دانشجو داشت! جالب اینجاست که برخی دوستان جلیلی در مقام دفاع از او گاف‌هایی می‌دهند به عنوان نمونه مشرق نیوز نوشت:«دانشجویی که در مقابل جلیلی سؤال پرسید خطاب به شبکه‌ سعودی اینترنشنال استوری در صفحه اینستاگرام خود منتشر کرد و نوشت: بار دیگر حقارت خودتان را ثابت کردید.» در اذهان برخی هست که سعید جلیلی در فروردین سال 95 گفته بود: «اگر بنده به ریاست‌جمهوری می‌رسیدم، برجام را امضا نمی‌کردم. چرا که اندیشه بنده متفاوت است». این اندیشه متفاوت قرار بود با حضور وپیروزی‌اش در انتخابات ریاست جمهوری محقق شود که نشد و شرایط به سمتی رفت که مخالفان برجام در صف نخست موافقان برجام قرار گرفتند!

دولت در سایه دیگر جایگاهی ندارد
گویا نقش سعید جلیلی در سیاست‌ورزی رو به پایان است طوری که خبرآنلاین نوشت:« سعید جلیلی، مسئول سابق پرونده هسته‌ای و نامزد ناکام دو انتخابات ریاست جمهوری ۹۲ و ۱۴۰۰، که برای خودش دولت در سایه تشکیل داده است و سعی می‌کند نظرات مشورتی به دولت‌ها ارائه دهد در تازه‌ترین اظهار نظر خود گفته است:« در دولت قبلی به توصیه‌های دولت سایه توجهی نمی‌شد، اما این دولت به توصیه‌ها توجه می‌کند البته که مهم نتیجه است.» در این نوشتار می‌خواهم یک توصیه به رئیس‌جمهور داشته باشم و آنهم این است که چندان توجهی به نظرات دولت در سایه نکند. دنیایی که جلیلی و امثال او در آن زندگی می‌کنند، با واقعیت‌های امروز جامعه فاصله‌ دارد. آنها فکر می‌کنند می‌توانند بدون رسیدن به صدایی مشترک با جهان، به اهداف خود رسید. مشکلاتی که امروز ایران به آن سروکار دارد، درست از زمانی اتفاق افتاد که جبهه پایداری و تفکرات آنها در سیاست ایران ظهور کردند.همان اندیشه‌ای که به بهانه «زمستان سخت اروپا» احیای مجدد برجام را عقب انداخت و تصور می‌کرد می‌تواند از بحران گاز در غرب برای خود ماهی بزرگی صید کند. اتفاقی که نیفتاد و تور افتاده، خالی از آب بیرون آمد و برجام به کمایی عمیق‌تر فرو رفت. این جریان سیاسی برای خود مدینه فاضله‌ای را ترسیم کرده‌اند که رسیدن به آن در دنیای واقعی و با پاهای روی زمین، غیر ممکن است. بله، شاید در کتاب‌ها و محافل خصوصی تحقق این وعده‌ها امکان‌پذیر باشد اما در دنیای حقیقت‌ها نمی‌شود با رویاها زندگی کرد. این تفکر در زمان دولت روحانی می‌گفت به راحتی می‌شود بدون برجام قیمت دلار را کاهشی کرد، می‌شود جلوی رشد قیمت‌ها را گرفت، می‌شود رتبه یک اقتصاد منطقه شد و .... اما هرچه جلوتر رفتیم اوضاع بدتر شد که بهتر نشد.بهتر است رئیس‌جمهور برای مشورت کردن به سراغ کسانی برود که سابقه کار اجرایی بیشتری در کشور دارند و می‌دانند که برای اداره کشور در شرایط فعلی باید از چه مسیرهایی رفت.» دولت در سایه سعید جلیلی دیگر جایگاهی ندارد.

وحید جلیلی به دنبال چیست؟
وحید جلیلی در 25 آذر 1400 با حکمی از سوی پیمان جبلی، قائم مقام رئیس سازمان صداوسیما در امور فرهنگی و دبیر ستاد تحول در این سازمان شد. اظهارات اخیر او مبنی بر اینکه صداوسیما باید قرارگاهی اداره شود، چالش آفرین است چرا که مشخص نیست منظورش چیست و این اظهارات بیش از همه به آنچه زاکانی می‌گوید شباهت دارد چرا که شهردار تهران معتقد است: « باید از طریق قرارگاه کارها را پیش ببریم» شاید وحید جلیلی می‌خواهد شهردار بعدی شود؟! او تمایل دارد بیشتر در نقش یک مدیر فرهنگی به ایفای نقش بپردازد. او مدتی از نقش آفرینان جدی شبکه افق بود اما در سال 98 از منتقدان جدی مدیریت و تأثیرگذاران صداوسیما شد. انتقادها به صداوسیما در حالی از طرف وحید جلیلی به‌عنوان نماینده طیف انقلابی مطرح شده که در سال‌های اخیر حضور نیروهای این طیف در صداوسیما کم نبوده است. علاوه بر شبکه افق که تقریبا به طور کامل در اختیار دوستان و یاران وحید جلیلی است و از ابتدا خودشان تأسیسش کرده‌اند، حداقل شبکه‌های سه، چهار، پنج، مستند و پویا با مدیرانی جوان و انقلابی اداره می‌شود. از مسئولیت‌های دیگر او معاون فرهنگی شهرداری مشهد، مدیر دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی و دبیر و رئیس شورای سیاست‌گذاری و از بنیان‌گذاران جشنواره فیلم عمار و عضو شورای مرکزی قرارگاه عمار بوده‌است.