چقدر ورزش کنیم تا افسردگی مان از بین برود؟

بیش از ۸۰ درصد از افرادی که افسردگی را تجربه می‌کنند، بر این عقیده هستند که ورزش در بیشتر مواقع خلق و خوی همچنین اضطراب آنان را بهبود می‌بخشد با این حال، در حقیقت تنها حدود یک سوم افراد به سطح ورزش توصیه شده حداقل ۱۵۰ دقیقه در هفته می‌رسند.

متاسفانه، حدود نیمی از افراد می‌دانند که خلق و خوی پایین، انگیزه ورزش کردن را دشوار می‌کند.

دکتر کارول جانی، محقق ارشد این تحقیق گفت: نتایج تحقیقات نشان داده که فعالیت بدنی در کاهش افسردگی و اضطراب خفیف تا متوسط موثر است. دستورالعمل‌های فعلی فعالیت بدنی حداقل ۳۰ دقیقه، پنج روز در هفته را برای ارتقای سلامت ذهنی و جسمی توصیه می‌کنند اما بسیاری از افراد مورد بررسی این توصیه‌ها را رعایت نکردند.

نظرسنجی از ۲۹۵ نفر که در یک کلینیک سلامت روان تحت درمان بودند، نشان داد که بیش از نیمی از آنان آماده پرداخت هزینه بیشتر برای مربی ورزشی شخصی هستند. بسیاری نیز گفتند که ورزش توسط پزشک آنان به‌عنوان درمانی برای افسردگی مورد تاکید قرار نگرفته است.

پروفسور مارسیا والنشتاین، یکی از محققان این تحقیق اظهار کرد: این مورد فرصتی از دست رفته است و اگر بتوانیم دسترسی آسان‌تر به خدمات فعالیت بدنی را برای درمانگران و بیمارانشان آسان‌تر کنیم، احتمالا به بیماران بیشتری کمک می‌کنیم تا افسردگی و اضطراب خود را کاهش دهند.

شایان‌ذکر است که به تعداد کمی از افراد مبتلا به افسردگی، یک برنامه ورزشی جامع توسط پزشک ارائه می‌شود.

دکتر جانی بیان کرد: ارائه برنامه‌های فعالیت بدنی در کلینیک‌های سلامت روان ممکن است یکی از بسیاری از رویکردهای بیمار محور باشد که می‌تواند سلامت روحی و جسمی بیماران را بهبود بخشد.

برنامه‌های درمانی سلامت روان باید با برنامه‌های تناسب اندام هماهنگ باشند تا بیشتر از تمایل بیماران به ورزش حمایت کنند. این حمایت ممکن است از ادغام مربیان شخصی در کلینیک‌های سلامت روان یا داشتن مشارکت قوی با مراکز ورزشی یا سایر امکانات تفریحی جامعه باشد.

وی افزود: ارائه‌دهندگان سلامت روان مانند روان‌پزشکان و درمانگران ممکن است آموزش لازم را برای تجویز فعالیت بدنی به‌عنوان بخشی از عملکرد سلامت روان خود نداشته باشند اما با همکاری با مربیان شخصی معتبر یا سایر برنامه‌های ورزشی، ممکن است به آنان کمک شود تا توصیه‌های بیشتری برای فعالیت بدنی در محیط کلینیک ارائه دهند.

نتایج این تحقیق در نشریه General Hospital Psychiatry منتشر شده است.