اقتصاد نفتی مانع توسعه آموزش و پرورش در کشور/ خواسته‌های متراکم معلمان و دانش‌آموزان هر وزیری را قربانی می‌کند

آرمان ملی آنلاین:  در ایران نیز بخش قابل توجهی از بودجه کشور صرف آموزش و پرورش می‌شود. از سوی دیگر دولت‌های مختلف تلاش کرده‌اند در زمینه ساخت مدارس و بهسازی مراکز آموزشی بر اساس توانشان نقش جدی ایفا کنند. به نظر البته توجه به آموزش و پرورش دانش‌آموزان در طول دهه‌های گذشته تنها به استخدام معلمان؛ ساخت مدارس و بهسازی و حتی تجهیز مدارس خلاصه شده است، چرا که عملا تفاوت زیادی در ارائه آموزش‌های جدید، روش‌های تدریس بهتر و خصوصاً شق دوم آموزش یعنی پرورش صورت نگرفته است. سیزده دولت در ایران بعد از انقلاب در قدرت قرار گرفته‌اند و جز برخی از وزرای آموزش و پرورش که دغدغه توسعه آموزش محور را داشتند، سایر وزرا یا دغدغه در این زمینه را نداشتند و یا اینکه جنس آنها از جنس آموزش و پرورش نبوده است. البته این مورد را باید در نظر گرفت که دولت‌هایی که از نظر مالی و ارتباط با جهان وضعیت مناسبی داشته‌اند و به توسعه به صورت زیر بنایی توجه کردند؛ تلاش‌هایی در جهت تحول در نظام آموزش و پرورش داشته‌اند اما همین تلاش‌ها در دولتی‌هایی که با بحران‌های مالی و تحریم روبه‌رو بودند، کم سو شده است. 

قیاسی بین دولت روحانی و رئیسی در آموزش و پرورش

قیاسی بین دو دولت قبل در نگاه به آموزش و پرورش نشان می‌دهد جز دوره‌ای که دانش آشتیانی در دولت حسن روحانی تلاش کرد، تحولاتی را در آموزش و پرورش کشور ایجاد کند که البته در نهایت نتوانست در این مسیر موفقیتی کسب کند، سایر وزرای روحانی نتوانستند موفقیتی در مسیر ایجاد تحول در نظام آموزشی ایجاد کنند. دولت ابراهیم رئیسی نیز با معرفی یوسف نوری نشان داد نگاه عمیقی به وزارت آموزش و پرورش ندارد، نوری آنقدر با ساختار این وزارتخانه بیگانه بود که بسیاری از معلمان در شب عید حقوق هم دریافت نکردند. تمامی این موارد موجب شد نوری در ابتدای سال جاری استعفا دهد. بعد از استعفای وی رئیس‌جمهور صحرایی را به عنوان سرپرست این وزارتخانه معرفی کرد گویا قرار این است او را به عنوان وزیر به مجلس هم معرفی کند. 

اولویت؛ توجه به نظام آموزش و پرورش نیست

محمد رضا نیک نژاد، عضو کانون صنفی معلمان و آموزگار در ارتباط با نگاه دولت‌های مختلف به وزارت آموزش و پرورش و به طور کلی آموزش در کشور به «آرمان ملی» گفت: نگاهی به عملکرد دولت‌های گذشته جز چند دوره کوتاه نشان می‌دهد، اولویت مدیریتی کشور، توجه به آموزش و پرورش نیست. علت نیز به نفتی بودن اقتصاد ایران بازمی‌گردد. مبنای توسعه در کشور ما صادرات منابع و نه آموزش و پرورش بوده است. زمانی که یک کشور تک محصولی باشد به طور طبیعی تمرکز دولت‌ها بر آن متمرکز می‌شود که آن محصول را صادر کنند تا در برابر پول آن در کشور توسعه ایجاد کنند. اکثر کشور‌های اسکاندیناوری توجه خوبی به آموزش و پرورش دارند و در جهان نمونه‌اند اما در بین این کشور‌ها نروژ از نظر آموزش و پرورش ضعیف است، چرا؟ چون این کشور نفت خیز است. کشور‌هایی که مبنای توسعه را انسانی نمی‌دانند تمرکز خود را  روی توسعه غیر انسانی می‌گذارند.  این فعال صنفی معلمان گفت: اینکه توسعه انسان محور باشد یا انسان محور نباشد و توجه کشور‌های در حال توسعه به یکی از این دو مقوله موضوعی است که برای هر کشور در حال توسعه‌ای وجود دارد اما کشوری مانند ایران که حدود دو دهه است که با چالش‌هایی مانند تحریم و مشکلات اقتصادی روبه‌روست، مسئولین آن حتی فرصت نمی‌کنند که در مورد اینکه توسعه را انسان محور پیش ببرند یا به طریق دیگر به توسعه دست یابند؛ فکر کنند. چون همواره در ‌اندیشه آن هستند که مسائل و چالش‌های ریشه‌ای را حل کنند. کشوری که به این شکل اداره می‌شود، سرمایه‌گذاری میان مدت و بلند مدت ندارد . 

صحرایی به سیر قبلی آموزش و پرورش ادامه می‌دهد

نیک‌نژاد در ادامه توضیح داد: زمانی که یک دولت درگیر چالش‌های مختلف باشد به طور طبیعی در انتخاب وزیر هم چندان دقت نمی‌کند. به عبارت بهتر وزیری را به مجلس معرفی می‌شود که گذراندن امورات وزارتخانه را در نظر داشته باشد. از جمله اینکه معلم سر کلاس برود و درس بدهد و حقوق بگیرد. نه اینکه وزیری را معرفی کنند که هر روز موی دماغ شود و فریاد بزند که بودجه کم است. سرپرست فعلی نیز که از قرار معلوم قرار است به عنوان وزیر به مجلس معرفی شود، نگاه خاصی به مدیریت این وزارتخانه دارد و با ساختار آموزشی آشنا نیست و نوعی گارد در سخنان وی وجود دارد. آقای صحرایی هم وزیر می‌شود و چند سالی وزیر می‌مانند و فنر به شدت جمع شده آموزش و پرورش را جمع‌تر می‌کند و هر فردی در این شرایط مسئولیت آموزش و پرورش را بپذیرد با توجه به خواسته‌های متراکم دانش‌آموزان و معلمان قربانی خواهد شد.