نگاهی به ترحم‌طلبی فوتبالیست‌ها؛ خشکسالی شرم آمده است

بیراه نیست که فوتبال را باید جدا از دیگر ورزش‌ها دید، رشته‌ای که تبدیل به یک صنعت پولساز در دنیا شده است و در خیلی از کشورها، با فاصله پرطرفدارترین و پردرآمدترین رشته ورزشی است. با توجه به این پولسازی و توجهی که به این رشته وجود دارد، همواره فوتبالیست‌ها در اکثر لیگ‌های دنیا درآمدی نجومی با فاصله نسبت به خیلی از ورزش‎‌های دیگر دارند.

کشورمان هم مستثنی از جاهای دیگر نیست و نگاهی به رقم قراردادها و هزینه‌هایی که در باشگاه‌های فوتبال نسبت به رشته‌های دیگر می‌شود، به خوبی نشان‌دهنده متمایز بودن این ورزش در ایران همانند سایر کشورها است. البته این نگاه و توجه هیچ‌گاه نباید سبب تبعیض نجومی بین فوتبالیست‌ها و سایر قهرمانان و مدال‌آوران رشته‌های دیگر شود، به خصوص که فوتبال و سایر ورزش‌ها، متولی مشترکی دارند.

با توجه به این مسئله، همان گونه که به فوتبال مانند سایر جاهای دیگر توجه می‌شود، باید به قهرمانانی که در میادین جهانی و المپیک پرچم ایران را بالا می‌برند هم به اندازه افتخارات بزرگی که کسب می‌کنند، از آنها حمایت شود.

با این حال به نظر می‌رسد فوتبالیست‌ها در ایران با وجود توجه زیادی که مانند بقیه کشورهای دنیا به آنها می‌شود و همچنین درآمد نجومی که نسبت به بقیه ورزشکاران دارند، همچنان به دنبال مظلوم‌نمایی و نشان دادن یک شرایط ساختگی از وضعیت‌شان هستند.

این در حالی است که اجرایی شدن قانون سقف بودجه توسط فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ برای کنترل هزینه‌هایی که در فوتبال باشگاهی ایران شود، سبب شده تا آشکارتر از قبل هزینه‌هایی که در فوتبال می‌شود، به صورت رسمی منتشر و مردم در جریان آن قرار بگیرند.

با توجه به اعلام باشگاه‌ها به سازمان لیگ، بیشترین بودجه تیم‌های لیگ برتری ۳۳۰ میلیارد و کمترین بودجه ۶۰ میلیارد بوده است. البته این اعلام رسمی باشگاه‌هاست و در منابع غیررسمی حتی از بودجه ۶۰۰ تا ۷۰۰ میلیاردی برخی باشگاه‌های فوتبال هم صحبت به میان آمده است. درباره رقم قراداد بازیکنان هم رقم‌هایی از ۲تا ۳ میلیارد تا ۵۰ میلیارد برای یک فصل شنیده می‌شود.

این در حالی است که در رشته‌های دیگر، شاید تنها والیبال باشد که توانسته است فاصله‌اش را در رقم قراردادها با فوتبال کمتر کند، اگر چه بالاترین رقم قرارداد این رشته، یک پنجم متوسط قراراداد فوتبالیست‌ها هم نمی‌شود. بیشترین قرارداد در لیگ کشتی هم به عنوان رشته‌ای که بیشترین مدال‌ها را برای ایران در آسیایی و المپیک کسب کرده است، به یک دهم قرارداد متوسط یک فوتبالیست نمی‌رسد. البته این رقم هم برای ستاره‌های بزرگ کشتی است و بیشتر کشتی‌گیران ارقام به مراتب پایین‌تری دریافت می‌کنند. قرارداد ورزشکاران رشته‌های دیگر هم به صد میلیون در طول یک فصل نمی‌رسد.

با توجه به این رقم و ارقام، بودجه چند صد میلیاردی باشگاه‌ها و قراردادهای چند ده میلیاردی بازیکنان، سبب شده فوتبالیست‌ها در ایران با تمام کمبودهایی پیش پاافتاده‌ای که سایر قهرمانان ورزش ایران دارند، با فاصله بیشترین درآمد را داشته باشند و حداکثر توجه هم از سوی مسئولان ورزشی و غیر ورزشی متوجه آنها باشد

البته چنین هزینه‌های نجومی و چنین قراردادهای بالایی با توجه به نگاهی که به فوتبال در دنیا وجود دارد، طبیعی است، البته با یک تفاوت بزرگ، در اکثر کشورهای دنیا، پول فوتبال از بخش خصوصی تامین می‌شود و دولت هزینه‌ای نمی‌کند. البته باشگاه‌ها هم با توجه به راه‌های درآمدزایی مانند حق‌پخش تلویزیونی، کپی‌رایت و ... تراز مثبتی در هزینه و درآمد دارند و سوده هستند.

در ایران اما ۹۰ درصد باشگاه‌ها برخلاف دیگر کشورها از منابع دولتی و بیت‌المال استفاده می‌کنند و با توجه به بسته بودن راه‌های درآمدزایی،بودجه‌های چند صد میلیاردی و قراردادهای چند ده میلیاردی‌ فوتبال از بودجه عمومی کشور پرداخت می‌شود، همان بودجه‌ای که به قهرمانان دیگر هم اختصاص دارد!

حال با توجه به چنین فاصله نجومی در هزینه باشگاهداری و همچنین قراردادهای چند ده میلیاردی بازیکنان، مظلوم‌نمایی فوتبالیست‌ها که در چند وقت اخیر بیشتر از هر زمان دیگری شده است، پذیرفتنی نیست و انگار بیان آن به قصد برانگیختن حس ترحم در جامعه برای نقد کردن مطالبات میلیاردی‌شان است.

آخرین پرده این مظلوم‌نمایی را روز شنبه شاهد بودیم و گفته شد که رستوران طرف قرارداد باشگاه پرسپولیس به دلیل طلبش از این باشگاه، از دادن غذا به بازیکنان امتناع کرده است و این باشگاه سیب زمینی پخته و تخم‌مرغ آب‌پز به بازیکنان نهار داده است! اینکه یک باشگاه با بودجه نزدیک به ۴۰۰ میلیاردی و بازیکنانی که قراردادهایشان چند ده میلیاردی است، توان تهیه یک نهار را ندارند و عکس نهار ساده‌ای مانند سیب‌زمینی و تخم‌مرغ آب‌پز را منتشر می‌کنند، به نظر می‌رسد یا جلب ترحم برای کسب بودجه بیشتر است یا خراب کردن مدیریت تیم که توان تهیه یک نهار را برای بازیکنان ندارد.

در هر دو صورت،رسانه‌ای کردن چنین خبری از سوی بازیکنان و از طریق خبرنگاران نزدیک به خودشان، بیشتر به یک خودزنی است. رسانه‌ای کردن چنین خبری نه تنها حس ترحم مردم را برنخواهد انگیخت بلکه برخورد تمسخرآمیز مردم را هم به همراه خواهد داشت و با توجه به هزینه‌های نجومی در فوتبال، چنین مظلوم‌نمایی‌هایی برای هواداران باورپذیر نخواهد بود.

البته چنین نمونه‌هایی را قبل از این هم شاهد بوده‌ایم، مانند صحبت‌های چند وقت پیش محمدحسین مرادمند که گفته بود« پول نداریم کفش بخریم» یا قبل‌تر از آن بازیکنان یکی از تیم‌های بزرگ پایتخت مدعی شده بود که بازیکن ما پول اجاره خانه را ندارد یا دیگری که مدعی شده بود بازیکنان پول تاکسی هم برای آمدن سر تمرین را ندارند!

چنین مظلوم‌‎نمایی‌‎هایی اما دیگر جواب نمی‌دهد و بهتر است فوتبالی‌ها که با توجه به عرف دنیا و پولسازی این ورزش و توجهی که به آنهاست، بیشترین درآمد و بودجه را در کشورمان با فاصله نسبت به سایر ورزش‌ها دارند، قبل از چنین مظلوم‌نمایی‌هایی، کمی، تنها کمی نگاهی به اوضاع دیگر رشته‌های ورزشی بیندازند و از گفتن چنین صحبت‌های ترحم‌برانگیزی شرم کنند!