انتظار پاسخگویی

 با شروع فصل مدرسه شکاف‌های اقتصادی و مالی و اختلافات طبقاتی بیشتر و ملموس‌تر خود را آشکار می‌گردانند. به جرات می‌توانم عرض کنم این همه فاصله طبقاتی در دوران تحصیل در هیچ دوره‌ای در مدارس ملاحظه نمی‌شد. در مدارس غیرانتفاعی یا خصوصی بهای غذای میان‌وعده برابر با قیمت یک هفته خورد وخوراک همسن و سال‌هایشان در مدارس دولتی است. از معلم خصوصی و موسیقی یا کلاس‌های تقویتی دروس کلاسیک دیگر نمی‌شود حرفی زد. کلاس‌های 50 تا 60نفره با نیمکت‌ها و میزهای دوران قاجار که صداهای جیر و جیر آنها خود کنسرت مجلسی را روسفید می‌کند. تا سه دستگاه توالت و چهار یا پنج شیر آب و زمین پر از دست‌انداز که انسان را به یاد خط مقدم میادین جنگ می‌اندازند. معلم در این کلاس‌ها اگر تمام تجربه و انرژی خود را جمع و متمرکز کند تنها می‌تواند در طول کلاس یک دیکته یا حداکثر یک انشا بگوید. از این کلاس‌ها و مدارس بنیان پرسشگری گذاشته می‌شود. الف: مگر خون آن دانش‌آموزان از ما رنگین‌تر است؟ ب: آیا درصد قبولی آن دانش‌آموزان در دانشگاه‌ها به مطالعه و تلاش خودشان بستگی دارد؟ ج: نقش آموزگاران خصوصی در تفاوت توانایی‌های تحصیلی چیست؟ د: میزان ورودی به دانشگاه‌ها و رشته‌های مطلوب و مناسب از سوی کدامیک از دانش‌آموزان بیشتر و بالاتر است؟ این بخش از مطالبه‌گری ناکام یا کامل به هدف رسیده یا ناکام به مرحله بعدی حرکت می‌کند؛ دانشگاه با رازهای آشکار و نهان مقصد بعدی فرزندان ماست تازه اگر بخت یارشان گردد. با هزاران فراز و نشیب و یاس و امید دانشگاه را به‌اتمام رسانیده اینجا پرسشگری در مورد تبعیض شغلی واجحاف رنگ می‌بازد. بارها مقام معظم رهبری در مورد رعایت حقوق جوانان تذکر داده و از مدیران رعایت عدالت را خواستار شدند؛ نتیجه کم توجهی به توصیه‌های ایشان مهاجرت جوانان متخصص و تحصلیکرده است که فقط برخی از مدیران برای تزیین حرف‌ها و مقالات خود خواستار پیشگیری از مهاجرت‌ها شده اما در عمل و رفتارهای اجرایی خود روند مهاجرت را تسریع و تندتر می‌نمایند. بالاخره چه کسانی جوابگو نسل پرسشگر جوان ما هستند؟

*آسیب‌شناس