دلتنگ دلخوشی‌های نوروز

 چون وارد اسفند می‌شویم، بوی نوروز و سال نو و بهار و آن لحظه انتظار صدای تیک‌تیک آغاز سال نو، انتظار شیرینی بود و در این انتظار شیرین، فضاهایی هم ایجاد می‌شد که ما قبل از شروع سال، شادی را تجربه می‌کردیم و چقدر خوب بود که همه به شکلی تلاش می‌کردیم تا این فضای شادمانه ایجاد شود. فقیر و غنی هم نداشت و هرکسی به شکلی در این مسیر سعی می‌کرد نقش‌آفرینی کند. از رفت و روب خانه‌ها گرفته تا تهیه مقدمات نوروز، خرید لباس، درست کردن آذوقه برای نوروز، تخم‌مرغ‌های رنگی، کارهای گروهی که خانواده‌ها با هم انجام می‌دهند همه در جهت ایجاد نشاط بود. چند سالی است که به خاطر مسائل مختلف اعم از اقتصادی و سیاسی آن فضای شادمانه را آن‌گونه که باید تجربه نمی‌کنیم. قصد ندارم کار را به دوش عده‌ای بیندازیم که نتوانستند این فضای شادمانه را ایجاد کنند ولی خودمان چه کاری می‌توانیم انجام دهیم که این فضای شادمانه را در درون خانواده و جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم ایجاد کنیم؟ گاهی مواقع یک پرسش، یک حال و احوال کردن، یک توجه کوچک به افرادی که اطرافمان هستند، می‌تواند این فضا را در جامعه ایجاد کند. موضوعی که فقدان آن، آسیب‌های متعددی را به دنبال دارد. بیاییم خاطراتمان را با این گره بزنیم که چقدر حال مردم را خوب کردیم؟ نه اینکه چقدر زخم بر درد مردم زدیم. فکر می‌کنم نوروز و ماه نزدیک به نوروز از ویژگی‌هایش همین بود. ویژگی‌هایی که جامعه ما را بانشاط و سرزنده می‌کرد. مردم را خوشحال می‌کرد و محیط را سرزنده نشان می‌داد. واقعا باید بگویم که دلم برای آن شادی‌های ایام نزدیک به نوروز تنگ شده. خیلی وقت است که تجربه‌اش نکرده‌ایم و چقدر بد است که حسرت آن روزهای خوش را می‌خوریم. در حوزه مددکاری اجتماعی واقعیت این است که رنج‌های فقدان شادی، عوارضی را دارد که ما در حوزه اجتماعی باید با آن مواجه شویم و گاهی مواقع تبعاتی را دارد که اگر نگوییم جبران آن راحت نیست ولی سخت خواهد بود. قدیم‌ها می‌گفتند در چادر هم می‌شود زندگی کرد اگر دل خوش باشد! ولی الان شرایط به گونه‌ای است که امکانات ما بیشتر شده ولی دلخوشی‌هایمان کمتر.

* سیدحسن موسوی‌چلک

رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران