دریا و طوفان

 به عنوان کسی که تحولات بعد از انقلاب را به چشم دیده‌‌ و تحولات سال‌های قبل از انقلاب را خوانده، اگر نگویم تزویر، از سادگی این افراد حیرت می‌کنم. آنها نمی‌دانند که برای به‌هم خوردن نظم و ثبات سیاسی و اجتماعی یک کشور نیازمند میل و اراده معطوف به تغییر رادیکال است که باید در مردم وجود داشته باشد. آنها که اغلب در خارج از کشور زندگی می‌کنند و ارتباط بی‌واسطه خود را با مردم از دست داده و تنها از مسیر فضای مجازی اتفاقات کشور را رصد می‌کنند، فراموش کرده‌اند که ایران چیزی نیست که از دریچه تنگ فضای مجازی می‌بینند. آنها بر این خیال استوار شده‌اند که به زودی اتفاق خاصی رخ می‌دهد. من تردید ندارم که این افراد بر آرزوهای خود لباس واقعیت می‌پوشانند و علت این قلب واقعیت چیزی نیست جز دوری از سرزمین مادری. من مردمی را می‌بینم که روز را با امید تغییر در احوال معیشتی خود آغاز می‌کنند و در همه حال نسبت به کشورشان نهایت غیرت و حمایت را ابراز می‌کنند. مردمی را می‌بینم که از دشواری‌ها و سختی‌های هولناک دهه شصت گذشته‌اند و پای کشورشان مانده‌اند و در گرماگرم زیاده‌خواهی گروه‌های مسلح، تشتت و بی‌نظمی را مهار کرده‌اند. من مردمی را می‌بینم که از سال‌های جنگ گذشته‌اند و جوان‌هایشان را به پای ماندگاری این کشور گذاشته‌اند. من مردمی را سراغ دارم که از جنگ گذشته و با تمام مظلومیت بر خرابه‌های ناشی از جنگ زندگی کرده و با انتظار ساخته شدن کشور نفس کشیده‌اند. کافی است کسی نوار جنوبی کشور را طی کند تا ببیند مردم این کشور با تمام سختی‌ها چگونه کشور را ساخته‌اند. من مردمی را سراغ دارم که با تمام اتفاقات دوران اصلاحات زیسته‌اند و از آن دوران تجربه‌ای گرانسنگ کسب کرده‌اند. من مردمی را سراغ دارم که با تمام مشکلاتی که دوران هشت‌ساله «کاغذپاره‌ها» پدید آورد، ساخته و اجازه بهره‌برداری به دیگران نداده‌اند. این مردم با برجام امیدوار شده و با اتفاقات بعد از آن هم آشنا هستند. این مردم با نگاه تیزبین به کشورهای دیگر چشم دوخته و تحولات دیگر کشورها را نظاره کرده‌اند. چگونه ممکن است این مردم اجازه دهند که کشورشان به آسانی درگیر مشکلاتی شود که موجودیتش را تهدید کند؟ اگر روزی آن کسانی که در بیرون از کشور تنبک برداشته‌اند و رقص غریبی را با ضربه‌های خود آغاز کرده‌اند، گذرشان به ورزشگاه‌های کشور می‌افتاد و می‌دیدند که مردم، همین مردم در مقابل تجزیه‌طلب‌ها چه واکنشی نشان می‌دهند، سکوت می‌کردند. مسئولان کشور هم از این همبستگی اجتماعی خبر دارند و با اتکای به آن خود را وارد تعامل با دیگر کشورها می‌کنند. مسئولان کشور نشان خواهند داد که با تحولات جهان هماهنگ هستند. ترسیم راه آینده کشور کاری نیست که به آسانی ممکن باشد و باید تمام جوانب را در نظر گرفت و این کاری است که دولتمردان باید انجام دهند. روی سخنم با مخالفان این کشور است که به زودی خواهند فهمید بزرگ‌ترین طوفان‌ها همیشه مهمان دریا هستند نه صاحب آن.

 * مرتضی خبازیان زاده

روزنامه‌نگار