دولت میدان را به تندروها نسپارد
مساله مواجهه دولت با مخالفان و تجمع و راهپیمایی غیر قانونی را می‌توان از دوجنبه نگریست. نگاه نخست اینکه کسانی که مخالفتی دارند به صورت معمول بتوانند مخالفت خود را به صورت قانونی بروز داده و نشان دهند که البته به نظر می‌رسد که آقای پزشکیان نیز با این نگاه به مسائل مختلف اجتماع می‌نگرد.
اما رویکرد دوم مساله قانونی بودن تجمعات و راهپیمایی‌هاست. چنانکه اینطور نباشد یک جریان خودسر بدون دریافت مجوزهای لازم هر کار دلش می‌خواهد انجام دهد. هرچند که در راهپیمایی اخیر نیز حتماً مجوز نداشتند اگر چه چندان هم قابل اعتنا نبودند و فقط هیاهو می‌کنند و در زمینه‌های اجتماعی و اینکه بتوانند عده‌ای را قانع کنند که دنبالشان بیایند هم مایه و پیله زیادی ندارند. لذا اگر بناست که چارچوبی برای ابراز مخالفت‌ها با سیاست‌های دولت یا... صورت بگیرد، این چارچوب باید برای همه باشد. انتظار می‌رود که سازمان‌های مسئول در این قضیه برخورد درستی با هر دو طرف قضیه داشته باشند. چرا که آنهایی که می‌خواهند مخالفتی کنند باید در همان چارچوبی که برای دیگران خیلی مقیدند که رعایت شود، طبیعتا خودشان هم باید رعایت کنند. اما اگر رعایت نکردند دستگاه‌های ذیربط باید به وظیفه خود عمل کنند. این دوگانگی هم برای دولت خیلی مضر است و هم برای جامعه مضر است. دیگر اینکه اگر شما مخالفین خود را در یک چارچوبی قرار دهید که خیلی‌ها حمایت نکنند و هم جامعه این گروه را پس بزند، بهتر و معقول‌تر این است که این صدای بی‌ربط و بی‌پشتوانه مردمی را که حتی قابلیت طرح و بررسی ندارد، خاموش کرد. پرداختن زیاد به اینگونه مسائل فقط بها دادن به این افراد است که از هیچ بابت نگرانی ندارند و از اینکه آرامش جامعه را بهم بزنند، کوچکترین توجهی ندارند و اینها فقط می‌خواهند بگویند که ما هستیم و لذا باید از یک طرف کار رسانه‌ای به عنوان محدود کردن، نپرداختن و کم اعتنا بودن به اینگونه جریان‌ها باشد که اینها احساس نکنند با رفتارهایی که در گذشته انجام می‌دادند می‌توانند مجددا این رفتارها را در جامعه تکرار کنند و تاثیرگذار باشند. در قضیه فیلترینگ که از وعده‌های صریح و روشن آقای پزشکیان بود رئیس‌جمهور تلاش کرد که این اتفاق به صورت یک وفاق و اتفاق نظر و با مقداری صبوری در کشور بیفتد. هر چند که رفع فیلترینگ شاید خیلی سخت نبود و راه‌هایی وجود داشت که این کار صورت بگیرد. به هر صورت نگاه وفاق و گفت‌وگو با شخص یا جریانی که مخالفتی دارد اجمالا قابل پسند است ولی نه به معنای اینکه میدان به رقیب واگذار شود که باعث یأس نیروهایی که با امیدواری وارد این عرصه شدند بشود. ایجاد تعادلی این چنین می‌تواند به دولت کمک کند که کار خود را بیشتر و بهتر پیش ببرد.
* مصطفی درایتی
فعال سیاسی اصلاح‌طلب
ارسال نظر