وفاق با جریان حامی‌ یا با تندروها؟

  اما قبل از اینکه به این مساله بپردازیم باید میزان حمایت هر جریانی از دولت را به طور اجمالی بررسی کنیم تا مشخص شود رویکرد هر جریانی چه قبل از انتخابات و چه پس از آن نسبت به دولت مسعود پزشکیان چگونه بوده و هست. آنچه مسلم است جریان اصلاحات به‌عنوان جریانی که پزشکیان را نامزد اختصاصی خود در انتخابات معرفی کرد مهم‌ترین جریانی بود که تمام‌قد در حمایت از رئیس‌جمهور ایستاد و تا پایان نیز بدون هیچ چشمداشتی صرفا برای اینکه شرایط به نفع جامعه تغییر کند به‌صورت تام و تمام از پزشکیان حمایت کرد. چه اینکه حتی پس از پیروزی پزشکیان نیز آذر منصوری، رئیس جبهه اصلاحات از عدم سهم‌خواهی اصلاح‌طلبان از دولت چهاردهم خبر داد. اما واقعیت امر این بود که خود پزشکیان نیز می‌داند که دولت خود را از سر حمایت اصلاح‌طلبان دارد و اگر نبودند اصلاح‌طلبان حامی ‌دولت شاید او اساسا رنگ پاستور را هم  نمی‌دید. لذا به قولی اگر بر مبنای قدرشناسی نیز پیش برویم پزشکیان باید در دولت خود از چهره‌های اصلاح‌طلب استفاده می‌کرد تا رویکرد خود و نوع نگاهش به جریانات سیاسی را  مشخص کند. اما به‌کارگیری واژه‌ای تحت عنوان «وفاق ملی» باعث شد تا بسیاری در یک سرگشتی و دوگانگی بمانند که اساسا  وفاق ملی به چه معناست. هر چند که رفته‌رفته هر چه  وزرا و معاونان، استانداران و روسای سازمان‌های مختلف مشخص شدند معلوم شد که وفاق ملی بیشتر از یک مفهوم نوعی امتیازدهی به جریانات مختلف در جهت عدم اعتراض به دولت در جهت برخی تصمیم‌گیری‌ها و اقدامات بوده است. چه اینکه اخیرا حشمت‌ا... فلاحت‌پیشه، نماینده ادوار مجلس به این مساله پرداخته و گفته است: «دولت پزشکیان به‌دلیل فشارها نتوانست دولت خود را سر کار بیاورد.» بله پزشکیان از همان ابتدا بنا را بر پای بده‌بستان‌های پشت‌پرده قرار داد تا مسیر را راحت‌تر از آنچه تصور می‌کند طی کند. اما شاید رئیس‌جمهور به این مساله نیز واقف نیست که اگر در یکجا نایستد و موضع خود و دولتش را مشخص نکند نمی‌تواند آنطور که دوست دارد دولتش را هدایت و مدیریت کند.  وفاق ملی درست و در سر جای خود محفوظ، اما دولت پزشکیان باید طبق برنامه‌ها و اهداف از پیش تعیین شده دولت را پیش ببرد و سپس تعریف وفاق ملی را مشخص کند تا هر کسی با تعریف خود از وفاق ملی و انتساب آن به رئیس‌جمهور نتواند کار خود را پیش ببرد. باید مشخص شود حامی‌ که بوده و منتقد که بوده  و چه کسانی برای پیروزی رئیس‌جمهور تلاش کردند و چه کسانی‌که امروز هم صدایشان بلند است تا پای جان برای شکست پزشکیان تلاش کردند. لذا نمی‌توان به بهانه وفاق ملی به همه یکسان نگریست. قدرمسلم  وفاق ملی باید وفاق همه دستگاه‌ها، گروه‌ها و جریانات با دولت باشد و هر برداشت دیگری غیر از این خطا و ناصواب است.

* سرنوشت گره‌خورده

یک فعال سیاسی اصلاح‌طلب در خصوص نسبت اصلاح‌طلبان  با دولت چهاردهم اظهار داشت: به اعتقاد من ترس از روی کارآمدن دولتی با محوریت جبهه پایداری و جلیلی یکی از عوامل پیوستن اصلاح‌طلبان به پزشکیان بود. نکته دوم، شعارهای خود پزشکیان بود. او دو شعار محوری داشت که این شعارها مطالبه اصلاح‌طلبان بود. یکی حل مشکلات داخلی و ایجاد نوعی هم‌گرایی ملی در داخل کشور و دوم تعامل با دنیای بیرون و حل مشکلاتی که از خباثت دشمنان و ضعف عملکرد مدیران سیاست خارجی بر این کشور تحمیل شده که نتیجه‌اش تحریم‌های کمرشکنی است که علیه ایران اعمال شده است. حجت‌الاسلام عبدالواحد موسوی لاری گفت: اصلاح‌طلبان به این نتیجه رسیدند که اگر کسی بتواند با هدف همگرایی در داخل که نامش را وفاق گذاشته‌اند و تعامل با خارج در جهت حل مشکلات قدم بردارد، باید از او حمایت کرد. به همین دلیل اصلاح‌طلبان حامی ‌اصلی پزشکیان شدند. بسیاری از نیروهای اصلاح‌طلب که یا بی‌تفاوت شده بودند یا مایوس از این بودند که تغییری حاصل شود، به تدریج به کاروان حامیان پزشکیان پیوستند. به گونه‌ای که در دورترین نقاط کشور، اصلاح‌طلبان در هر سطحی پرچم حمایت از پزشکیان را به دست گرفتند. وزیر کشور دولت اصلاحات ادامه داد: البته دوستانی مانند ظریف و امثالهم خیلی فعالانه در صحنه حاضر شدند. اما بسترساز حضور آن‌ها هم نیروهای اصلاح‌طلب بود. وی افزود: بالاخره اصلاح‌طلب‌ها توانستند با حمایت از پزشکیان، صفحه جدیدی در اداره کشور باز کنند که اگر موانع اجازه دهد و بتوانند موانع را پشت‌سر بگذارند، قطعا گام به جلو است و موفقیت دولت پزشکیان موفقیت اصلاح‌طلبان هم خواهد بود که البته موفقیت کل کشور است. وی بیان کرد: فکر می‌کنم سرنوشت اصلاح‌طلبان و دولت پزشکیان بسیار به‌هم نزدیک و تا حدودی به‌هم گره‌خورده است. نه اصلاح‌طلبان می‌توانند از دولت پزشکیان تبری بجویند و نه دولت می‌تواند سهم بسیار بالا و مقتدرانه جریان اصلاحات را در رای‌آوری پزشکیان نادیده بگیرد. هرکدام که بخواهند مسیر جداگانه‌ای را دنبال کنند، هم خودشان ضرر می‌کنند و هم شریکانش. بنابراین، اصلاح‌طلبان باید تلاش کنند که اگر جایی بر خلاف مسیر وعده داده شده پزشکیان توسط همراهان و همکاران او رقم می‌خورد آن را اصلاح کنند. ولی دولت را تنها نگذارند، البته اصلاح‌طلبان باید نگاه اصلاحی به روش و منش کارگزاران دولت پزشکیان داشته باشند.

*پزشکیان و اصلاح‌طلبان

موسوی لاری درخصوص منظور پزشکیان از وفاق ملی اظهار کرد: من هنوز نمی‌دانم منظور آقای پزشکیان از وفاق ملی چیست. در ابتدا اشاره کردم که ملت در انتخابات به یک گروه اکثریت و یک گروه اقلیت تقسیم شده‌اند. گروه اکثریت در مرحله اول انتخابات شصت درصدی بودند که پای صندوق‌ها نیامدند و بیست درصدی که به امید تغییر به پزشکیان رای دادند. مجموع این‌ها هشتاد درصد شد. بیست درصد دیگر هم بودند که با تفاوت دیدگاه و سلایق به غیر از پزشکیان رای دادند. حالا پزشکیان می‌خواهد وفاق را با آن ۲۰ درصد تعریف کند یا آن اکثریت؟ وی ادامه داد: اگر پزشکیان وفاق را همراهی با آن ۸۰ درصد تعریف کند یکجور حرکت می‌کند، اگر هم بنابر سهم دادن به آن بیست درصد باشد یکجور دیگر رفتار می‌کند. پزشکیان باید تعریف خود را مشخص کند که منظور از وفاق چیست. وزیر کشور دولت اصلاحات اذعان کرد: روندی که دولت در پیش گرفته این است که سعی می‌کنند به نیروهای اصیل اصلاح‌طلب میدان ندهد. وی در این خصوص که برخی مطرح می‌کنند وفاق ملی به پاشنه آشیل دولت تبدیل شده ابراز داشت:  تا اینجا شده است. چون تعریفی از وفاق ملی به شکل منظم داده نشده است. پزشکیان ذهنیتی از وفاق ملی دارد که وقتی به آن نگاه می‌کنم بیشتر به ائتلاف و سهم دادن به صاحبان قدرت تعریف شده که این به ضرر دولت است و وفاق ملی این نیست. موسوی لاری عنوان کرد:  خوشم نمی‌آید این حرف را بزنم که دولت دوم روحانی که از مطالبات مردم فاصله گرفت، کمپین‌هایی راه افتاد که پشیمانیم. البته همان زمان مصاحبه کردم که ما بابت حمایت از حسن روحانی پشیمان نیستیم اما منتقد رفتار حسن روحانی و دولتش هستیم. آن کاری که آن زمان انجام دادیم نیاز کشور بود و انتقادی که امروز نسبت به رفتار او داریم هم نیاز امروز کشور است. درست است که پزشکیان وعده مرغ و تخم‌مرع و بنزین به مردم نداده است. ولی دو  جهت را مشخص کرده که یکی تعامل با دنیا است و این امر باید جایی خود را نشان دهد. وزیر کشور دولت اصلاحات تصریح کرد: در داخل باید این رفتارهای غیراصولی که ملت را از دولت جدا کرده را کنار بگذارد. اگر پزشکیان غیر از این عمل کند، او تنها می‌ماند، حامیانش از او فاصله می‌گیرند و کمپین‌های «ما پشیمانیم» زودتر از موعد شروع به کار می‌کنند و دولت با معضل روبه‌رو می‌شود.