تغییر در سیاست خارجه؛ آری یا خیر

 اقدامی که اگر به نتیجه برسد منافع ملی ایران تامین شده و ایران می‌تواند در بین کشورهای منطقه جایگاهی مناسب پیدا کند. اما نکاتی در این ارتباط وجود دارد که نگارنده می‌کوشد در این یادداشت آن را به رشته تحریر در آورد. دولت مسعود پزشکیان و شخص آقای عراقچی باید به جهان ثابت کنند که زمام دیپلماسی و امور سیاست خارجی کشور در دست دولت کنونی است. زیرا تا زمانی که این مورد به اثبات نرسد ماموریت‌های آقای عراقچی تبدیل به ماموریت‌های  ناممکن می‌شود. کما اینکه نگارنده معتقد است دور اول رایزنی‌های وزیر امور خارجه در کشورهای منطقه با نتایجی همراه نشد و اکنون وزیر امور خارجه بلافاصله به اردن و به مصر سفر می‌کند؛ اما یکی از روزنامه‌های متصل به گروه‌های صاحب نفوذ در کشور عملا پیشنهاد بستن تنگه هرمز را می‌دهد. زمانی که وزیر امور خارجه ایران به کشوری سفر می‌کند که آن کشور به خاطر تنش در دریای سرخ و اثر آن بر روی کانال سوئز شدید‌ترین چالش‌های مالی در چند سال اخیر را دیده، این پالس نامناسب از درون ایران ارسال می‌شود که مناسب نیست و معنای این قضیه این است که از همین حالا باید ماموریت آقای عراقچی را هم بی‌نتیجه دانست با توجه به نفوذ جریان‌های تندرو در کشور بسیاری از کشورهای منطقه دیپلماسی را امری حاشیه‌ای در ایران می‌دانند. لذا مشاهده می‌کنیم که تمام کشورهایی که طرف مذاکره با ایران هستند در پشت منافع ملی خود می‌ایستند و عملا در منطقه مسیر خود را می‌روند و به سمت صلح حرکت نمی‌کنند. بخشی از کار هم البته به خود دیپلمات‌ها بازمی‌گردد. برای نمونه آقای عراقچی برای اینکه رای اعتماد مجلس را جلب کند مجبور شد با ادبیات جبهه پایداری به دفاع از خود بپردازد. نگارنده معتقد است به رغم اینکه کشورهای منطقه از شرایط تنش و جنگ‌های آینده نگران هستند اما هیچ تحرک جدی و اتحادی برای کاهش تنش و مقابله با جنگ مشاهده نمی‌شود و نمی‌توان تحرکی برای ایجاد یک گفتمان در برقراری صلح و آرامش در منطقه پیش بینی کرد. این در حالی است که اگر وزارت خارجه ایران بتواند تغییر در ادبیات دیپلماتیک ایران را در ذهن مقامات کشورهای منطقه تثبیت کند می‌تواند نقشی جدی در عرصه‌های مختلف داشته باشد.

*حشمت ا... فلاحت پیشه

 کارشناس روابط بین‌الملل