اول ایمنی بعد کار

 شاید این جمله پس از حوادثی که اتفاق می‌افتد بیشتر در ذهن‌ها مرور شود و آن این است که «اول ایمنی بعد کار.» البته اتفاقاتی شبیه معدن طبس یا برخی حوادث تلخ دیگر در مقاطع زمانی مختلف یک هشدار برای تک تک شهروندان است ولی واقعیت مطلب این است که بسیاری از ما ایمنی کار را رعایت نمی‌کنیم. آماری که اخیرا برخی از منابع معتبر درخصوص تصادفات رانندگی اعلام کرده بودند شاید به لحاظ تلفات انسانی خیلی بیش از معدنکاران در ایران باشد که اتفاق افتاده اما باز ما کمتر نکات ایمنی را در کار رعایت می‌کنیم. به نظر می‌رسد رعایت نکات ایمنی در بسیاری از مقاطع از نظر بهره‌برداران شاید لوکس باشد یا به یک معنای دیگر کم اهمیت باشد. مثل همین اتفاقی که در استادیوم فولادشهر اصفهان افتاد که به دلیل دیر رسیدن آمبولانس یک نفر از هواداران ملوان جان خودش را از دست داد. در مجموع ما هم در خصوص پیشگیری از حوادث و هم درخصوص رعایت نکات ایمنی کمتر مورد توجه قرار می‌دهیم. شاید الان زلزله‌ای در برخی از نقاط ایران به‌خصوص در مناطق روستایی رخ بدهد، تلفات ما بیش از حد نرمال باشد. اگر خدای ناکرده در تهران هم چنین اتفاقی بیفتد باز احتمالا با یک فاجعه انسانی مواجه خواهیم بود. آنچه می‌خواهم تاکید کنم این است که رعایت نکات ایمنی و الزامات کار به‌خصوص برای مشاغلی که اصطلاحا سخت و زیان‌آور است مثل همین کار در معدن، کمتر الزامات و ابزار مربوط به ایمنی مورد توجه واقع می‌شود. به نظر می‌رسد برای اینکه کشور کمتر شاهد چنین اتفاقات تلخ باشد و این اتفاقات تلخ و تکراری روح مردم را آزار ندهد، بهترین راه پیشگیری و الزام استفاده و رعایت موارد ایمنی خواهد بود. حالا فرقی نمی‌کند یکبار این فاجعه در پلاسکو اتفاق می‌افتد، یکبار این فاجعه در معدن اتفاق می‌افتد و یکبار هم در جاده‌ها رخ می‌دهد. حوادثی مثل آتش سوزی در بیمارستان قائم رشت یا مرکز بهزیستی لنگرود یا اتفاقاتی از این دست که زیاد می‌شنویم، تالمات روحی برای جامعه ایجاد می‌کند و هزینه این تاملات و آسیب‌های روحی که مردم می‌بینند خیلی بیشتر از هزینه پیشگیری یا هزینه ایمن کردن کارگاه‌های فعالیت کارگران کشور است. به نظر می‌رسد که دستگاه‌های مربوطه باید یک توجه اساسی به اینگونه موارد بکنند که تکرار اینگونه حوادث کمتر بشود یا به سمت صفر برود.

*​هادی حق شناس

اقتصاددان