دستور خوب و اعتماد عمومی

اقدامی که به نظر می رسد اگر به نتیجه برسد اقدام خوبی است اما اینکه تا چه میزان اینگونه اقدامات بتواند اعتماد عمومی را در جامعه بازسازی کند جای بحث دارد. اینکه استاد دانشگاه را از دانشگاه به علت نوع نگاهش اخراج کنند توجیه ندارد. چرا که دانشگاه در ایران همواره محلی برای ایجاد اعتماد بوده و این نهاد یک نهاد تازه تاسیس در کشورمان نیست. دانشگاه نهادی با سابقه 1400 ساله است و ریشه و محل اعتمادسازی در کشور است و اخراج اساتید از دانشگاه با این جایگاه در کشورمان موجب بی حرمتی به اساتید دانشگاه‌هاست. این اقدامات باعث می شود اکثریت اساتید دانشگاه ناراحت شوند. چرا که استاد دانشگاه شدن با زحمت و استخوان خرد کردن به این جایگاه می رسد آنگاه به کمتر چیزی این سرمایه ها را کنار می گذارند اعتماد اساتید را به ساختارهای تصمیم گیر از بین می برند. این اقدام نه تنها باعث شده است که اعتماد اساتید کاهش یابد بلکه دانشجویان را نیز در نتیجه این اقدام به ساختارها بی اعتنا کردند. چرا که زمانی که دانشجو مشاهده می کند که حرمت استادش که برای او مقدس است و از همه چیز بالاتر است، شکسته می شود دیگر احترامی برای خود در جامعه نمی بیند و در نتیجه دچار بی انگیزگی می شود و از این طریق جامعه با آسیب روبه‌رو می شود وقتی که یک استاد از دانشگاه اخراج می شود در آن معناست که به  کسانی در  جامعه که در اندیشه پیشرفت کشور هستند، بی اعتنایی شده است. در چنین شرایطی نه تنها حرمت اساتید شکسته می شود و نه تنها دانشجو را ناراحت می کنند بلکه با این اقدام اعتماد جامعه را نسبت به  خاکمیت با مشکل روبه‌رو می کنند. زمانی که دانشجو استادیش را بعد از اخراج از داشگاه رها شده می بیند دیگر احترامی برای سایرین و خصوصا افرادی که چنین وضعیتی را ایجاد کردند؛ قائل نیست. لذا چنین بی اعتمادی هایی قابل جبران نیست هر چند دستوراتی که در جهت باز گشت اساتید به دانشگاه داده شده جای تقدیر و تشکر دارد و امید است سدی باشد در جهت تخریب جایگاه دانش و دانشگاه.

* امان ا... قرایی مقدم

 جامعه‌شناس