دلواپسان به دنبال کرسی در پاستور

 نکته قابل تامل آنجاست که این پیشنهاد در زمانی مطرح شده که رئیس‌جمهور یعنی پزشکیان دارای گرایش اصلاح‌طلبی و حامیانش در انتخابات به غیر از طیف قلیلی، اصلاح‌طلبان بودند البته اصولگرایان دلواپس هم نقش داشتند اما در جهت تخریب پزشکیان و پس از آن هجمه به گزینه‌های پیشنهادی او برای تصدی وزارتخانه‌ها!

* ما هم بیایم دولت!

این سایت دلواپس چنین  نوشته است: رئیس‌جمهور پزشکیان گفتمان وفاق ملی را در دستور کار خود قرار داده است. وفاقی که اگر در جهت کارآمدی دیده شود و پیشنهاد‌های عقلانی در پیوست آن مطرح باشد؛ می‌تواند به بهینگی حکمرانی و سیاست کشور که زمینه‌ساز معیشت و اقتصاد بهتر است منتج شود. در این میان می‌توان پیشنهاد عضویت همیشگی نماینده جبهه رقیب دولت در هیات دولت را مطرح کرد که در صورت تحقق؛ موجب اقتراح معقول، پیشرفتگی حکمرانی و جامعه‌پذیری تصمیمات همه دولت‌های امروز و آینده خواهد شد. در این باره گفتنی‌های مهمی وجود دارد... این یک پیشنهاد سیاسی است: دولت آقای پزشکیان با توجه به گفتمان وفاق ملی و نجابت شخصی دکتر پزشکیان می‌تواند آغازگر یک روند نیکو در فرایندهای سیاسی و اجرایی کشور شود و آن دستور تعیین یک کرسی برای رقیب در هیات دولت به‌صورت دائمی است.

*فقط ما باشیم، اصلاح‌طلبان نه

آنچه به‌عنوان عضویت همیشگی نماینده جبهه رقیب در هیات دولت مطرح شده پیشنهاد خوبی است اما سوالات زیادی به‌همراه دارد. نخست اینکه طرح مورد اشاره چرا اکنون مطرح شده است و آیا اگر جلیلی یا قالیباف رئیس‌جمهور شده بودند، بازهم چنین پیشنهاداتی از سوی اصولگرایان دلواپس مطرح می‌شد؟ به‌طور قطع اینچنین نبود و تجربه نشان داده که اصولگرایان حاضر به حضور یک رقیب در کنار خود نیستند. همان‌طور که همگان شاهد بودند وقتی در سال ۸۴ دولت در اختیار اصولگرایان قرار گرفت، حضور یک اصلاح‌طلب در کابینه تحمل نشد. اما اصلاح‌طلبان این رویکرد را ندارند. در دولت خاتمی از اصولگرایانی مانند سعیدی‌کیا در جهاد سازندگی، حسین مظفر در جایگاه وزیر آموزش و پرورش و.. استفاده شد. در دولت روحانی که با حمایت اصلاح‌طلبان به روی کار آمد تعداد اصولگرایان کابینه بیشتر بود. نگارنده این طرح باید در ذهن خود شرایطی را تصور می‌کرد که سعید جلیلی رئیس‌جمهور شده است. به‌طور حتم احتمال استفاده از اصلاح‌طلبان بسیار کم و حتی غیرممکن بود و علاوه بر آن شاید سرنوشت اصلاح‌طلبان مشغول به کار مشخص نبود چرا که وفاق واژه‌ای ناشناخته برای طیف‌های دلواپس اصولگراست و آنها تنها با حذف رقیب میانه خوبی دارند.

* طرح خوب ولی مقطعی

نکته قابل تامل‌تر بخشی است که دلواپسان درباره فواید اجرای این طرح منتشر کردند: تعیین یک کرسی برای رقیب در هیات دولت اولا به معنای رسمیت‌بخشیدن به انتقادات اصولی و سیاست‌ورزی عقلانی است. اقدامی که در پی آن البته سیاست‌بازان، ابن‌الوقت‌ها، خنّاسان و کسانی‌که به‌دنبال از نفس انداختن دولت رقیب هستند به حق مردم در خدمتگزاری دولت توجه نمی‌کنند، رسوا خواهند شد. ثانیا این اقدام متمدنانه سبب می‌شود که دولت تا همیشه پذیرای نقد اصولی باشد و از عقلانیت فراگیری که در اردوگاه رقیب خود دارد نیز در تصمیماتش استفاده کند. پر واضح است که یک تصمیم کلان دولتی اگر با نقد اصولی، چکش‌کاری و با عقلانیت رقیب، تقویت شود؛ تبعاتی کاملا بهینه خواهد داشت. ثالثا حضور نماینده رقیب سیاسی کلان در هیات دولت موجب طوفان ایده و بهره‌مندی دولت از فرمول‌های کارآمدی می‌شود که در تجربیات انباشته جریان رقیب وجود دارد. رابعا وقتی نماینده جریان کلان رقیب در هیات دولت حضور داشته باشد؛ این فضا موجب یک احترام‌انگیزی ویژه در سیاست و جامعه می‌شود و نتیجه احترام‌انگیزی و مدارا هم تماما به سود جامعه و حکمرانان است. زیرا در این فضا بزرگ‌منشی و اصالت‌ها سکه بازار می‌شود، حکمرانی در جایگاه خود فهم می‌شود و افراد کم‌مایه و بی‌اصالت از اتمسفر سیاسی حذف می‌شوند. خامسا وقتی جریان رقیب، نماینده اکثریتی خود را عضو هیات دولت می‌بیند؛ طبعا به مسئولیت‌پذیری بیشتری مبتلی می‌شود و آشکار است که در هنگامه مسئولیت‌پذیری دو جریان سیاسی اصلی کشور؛ نوبهار جامعه‌پذیری سیاسی و همراه شدن مردم و جامعه با تصمیمات کلان کشور خواهد دمید. رسانه‌ها همسوتر می‌شوند و مسیر اتحاد ملی برای جامعه هموارتر می‌شود. این سوال مطرح است که اصولگرایان در عالم واقعیت و نوشتار تا چه اندازه به این موضوع پایبند هستند. از آنچه تا امروز همگان شاهد آن بودند نه فرصت استفاده از توانمندی اصلاح‌طلبان از سوی اصولگرایان تندرو بوده و نه احترام به رقیب که نتیجه هر دو پیشرفت کشور بود.

*دعوت از تندروها به کابینه!!

بخش نهایی منتشر شده در سایت دلواپسان به مثابه شیره مالیدن بر سر پزشکیان برای رسیدن به هدفشان است. مشرق نوشت: معتقدم با ادامه روند فعلی – و تقویت هرچه بیش‌تر تعامل و گفت‌وگوی ملی - حس «تهدید» نزد برخی جریان‌های سیاسی به مرور کمرنگ خواهد شد و احتمالا تلاش‌ها برای کارشکنی و تخریب شخصیت‌هایی مثل دکتر ظریف نیز تا حدود قابل ملاحظه‌ای کاهش خواهد یافت. در هر حال، برای جلوگیری از حملات و هجمه‌های گذشته، راهی جز تعامل و گفت‌وگوی مستمر وجود ندارد.