وفاق دولت و مجلس برای ایران

با این حال آنچه مسلم است در این مسیر یک اتفاق مهم رخ داد و آن هم اینکه مجلس به این نتیجه رسید که برای پیشبرد امور کشور باید دست همکاری و همیاری به دولت بدهد تا قوا در کنار یکدیگر با نوعی همگرایی مشکلات و مسائل کشور را چاره کنند. اتفاقا دکتر مسعود پزشکیان در قامت رئیس‌جمهور بسیار هوشمندانه و مدبرانه شعار وفاق ملی را برای دولت خود انتخاب کرد و کابینه خود را انتخاب و به مجلس معرفی کرد تا هر گونه بهانه‌ای را از دست بهانه‌گیران و مخالفان خود بگیرد و عملگرایانه در جهت حل مشکلات کشور گام‌های عملی بردارد. از طرفی شاید تا پیش از این انتقادات بسیاری به نوع چینش وزرای پیشنهادی به‌ویژه در خصوص وزارت کشور یا وزارت آموزش و پرورش و... مطرح می‌شد، اما پس از چندی غبارها فرو نشست و از حجم انتقادات کاسته شد مشخص گردید که رئیس‌جمهور با نگاهی میانه و معتدل این کابینه را انتخاب و به مجلس ارائه کرده است. چه اینکه در این کابینه هم وزیر اصلاح‌طلب مشاهده می‌شود، هم وزیر اعتدالگرا و هم اصولگرا و پزشکیان به طور مشخص تلاش داشته تا همه سلایق را در کنار خود جمع کند تا بتواند ضمن استفاده از ظرفیت همه افراد در جریانات مختلف ابزار مخالفت، موضع‌گیری یا ایجاد زاویه را از جریانات دیگر برای ایجاد اخلال یا مسموم کردن فضا علیه دولت و کابینه بگیرد. لذا می‌بینیم که در کابینه هم از احمد میدری و محمدرضا ظفرقندی به‌عنوان چهره‌های اصلاح‌طلب استفاده شده، هم سیدعباس صالحی و صالحی‌امیری که چهره‌های اعتدالی هستند به کار گرفته شده‌اند و هم از اسکندر مومنی، حجت‌الاسلام خطیب و عباس علی‌آبادی. لذا تاثیر کابینه وفاق ملی دکتر پزشکیان تاحدی بود که مجلس نیز خود را همگرا و همداستان کرد و نمایندگان در حمایت از وزرای پیشنهادی به آنها رای دادند. البته لازم به ذکر است که پزشکیان با در نظرگرفتن فضای کلی مجلس و نمایندگان حاضر که از چه طیف‌هایی هستند چنین کابینه‌ای را معرفی کرد. صد البته که اگر امروز با مجلسی معتدل‌تر یا اصلاح‌طلب‌تر مواجه بودیم قدر مسلم وزرای پیشنهادی نیز با کابینه حاضر بسیار تفاوت می‌کردند و اساسا دولت سوم اصلاح‌طلبان را به نظاره می‌نشستیم. اما مواجهه تندروهای بهارستان‌نشین که طی روزهای گذشته به انحا مختلف سروصدا کردند تا برخی وزرا رای نیاورند نشان داد که باید دولتی میانه و معتدل و متشکل از همه جریانات روی کار بیاید.

* شکستی دیگر برای تندروها

جریانات سیاسی مختلف همواره در مقاطع متفاوت به کنشگری سیاسی مشغولند، اما عده‌ای کشنگری خود را به نحو دیگری تعریف کرده‌اند و از آنجا که در حالت عادی دیده نمی‌شوند و به قول معروف  سکه‌‌شان خریداری ندارد نوع دیگری از کنشگری را انتخاب کرده‌اند. لذا وظیفه‌شان شیپور دست گرفتن و سروصدا کردن است. تنها کاری هم که از دستشان بر می‌آید اینکه بخواهند شهر را شلوغ کنند. هر چند که مدت‌هاست که صحبت‌ها و تحرکاتشان خریداری ندارد و حتی در مواقع تنگنا که با قدرت بیشتری در شیپور خود می‌دمند هم بازهم چندان تاثیر‌گذار نیستند. در انتخابات مجلس دوازدهم که با مشارکت حداقلی مردم برگزار شد شادان از راهیابی به مجلس با چند صد هزار رای فکر کردند که بهارستان را فتح کردند و اجازه نفس‌کشیدن به سایر جریانات نخواهند داد. اما در ماجرای انتخابات هیأت رئیسه دیدند آنقدرها هم زیاد نیستند و شکست بدی از قالیباف و طیف همراهش خوردند. در انتخابات ریاست جمهوری تمام همت خود را وسط گذاشتند تا بتوانند به هر طریق ممکن سعید جلیلی را راهی پاستور کنند و اگر در مجلس به‌جایی نرسیدند حداقل بتوانند در دولت جا گیر شوند و منویات خود را پیش ببرند. اما یا وجود هزینه‌های بسیار باز هم در مقابل ملت کم آورند و با «نه» مردم مواجه شدند تا با پیروزی مسعود پزشکیان شکست دوم را بسیار سنگین‌تر بخورند. با این حال دست از تلاش نکشیدند و رویکرد خود را تغییر ندادند و این بار سعی کردند مقابله را از درون مجلس آغاز کنند. به همین جهت نیز با معرفی کابینه به مجلس بنای مخالفت گذاشتند و بنای حمله به برخی وزرای پیشنهادی پزشکیان از جمله همتی، عراقچی، ظفرقندی و میدری را گذاشتند. چنانکه در یک تقسیم کار امیر حسین ثابتی به عراقچی، مالک شریعتی به ظفرقندی و قاسم روانبخش به میدری حملات تندی کردند تا جو و فضای مجلس را علیه این افراد کنند. اما در نهایت نوع برخورد کلی مجلس بازهم نشان داد که با تندروی‌های این جریان حداقلی مخالف است. جالب اینکه ثابتی در جریان حمله به عراقچی گفته بود: «مطرح می‌شود که یک نفری گفته که آقای عراقچی حتما باید وزیر بشوند؛ این چه بازی خطرناکی است که شروع کردند و متوجه عوارض آن نیستند؟» اما پزشکیان در آخرین دفاع از وزرا در خصوص انتخاب عراقچی نکته‌هایی گفت که مشخص شد انتخاب عراقچی بر چه اساس و هماهنگی‌هایی بوده است. با این حال پخش شبنامه تا لابی‌های گسترده با نمایندگان نیز نتوانست تندروها را به مقصود مد نظرشان برساند و رای بالای نمایندگان به همه وزرا سومین شکست سنگین دلواپسان و تندروها را رقم زد.

* رای اعتماد به وزرا

روز گذشته پس از پایان بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی رئیس‌جمهور آخرین دفاع خود از وزرا را انجام داد و پس از دقایقی رای‌گیری صورت گرفت و سرانجام تکلیف و سرنوشت 19 وزارتخانه دولت مشخص شد. جالب اینکه نطق پایانی و طوفانی مسعود پزشکیان در دفاعیه آخر، به قدری تاثیر‌گذار بود که همه وزرای پیشنهادی رأی آوردند و پزشکیان با ۱۹ وزیر خود راهی پاستور شد. درحالی‌که تا صبح دیروز وضعیت برخی وزرا مثل ظفرقندی، میدری و صالحی‌امیری لب مرزی بود. لذا براساس نتایج اعلام شده، علیرضا کاظمی با 268 رای به کرسی وزارت آموزش پرورش؛ ستار هاشمی با ۲۶۴ رای به کرسی وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، اسماعیل خطیب با 261 رای به کرسی وزارت اطلاعات؛ عبدالناصر همتی با ۱۹۲ رای به کرسی وزارت امور اقتصادی و دارایی؛ عباس عراقچی با ۲۴۷ رای به کرسی وزارت امور خارجه؛ محمدرضا ظفرقندی با 163 رای به کرسی وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی؛ احمد میدری با ۱۹۱ رای به کرسی وزارت تعاون کار و رفاه اجتماعی؛ غلامرضا نوری قزلجه با ۲۵۳ رای به کرسی وزارت جهاد کشاورزی؛ امین حسین رحیمی با ۲۶۸ رای به کرسی وزارت دادگستری؛ عزیز نصیرزاده با ۲۸۱ رای به کرسی وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح؛ فرزانه صادق مالواجرد با ۲۳۱ رای به کرسی وزارت راه و شهرسازی؛ محمدرضا اتابک با ۲۳۱ رای به کرسی وزارت صنعت، معدن و تجارت؛ حسین سیمایی صراف با ۲۲۱ رای به کرسی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری؛ عباس صالحی با ۲۷۲ رای به کرسی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی؛ اسکندر مومنی با ۲۵۹ رای به کرسی وزارت کشور؛ سیدرضا صالحی امیری با ۱۶۸ رای به کرسی وزارت میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری؛ محسن پاک‌نژاد با ۲۲۲ رای به کرسی وزارت نفت؛ عباس علی‌آبادی با ۲۵۵ رای به کرسی وزارت نیرو و احمد دنیامالی با ۲۵۳ رای به کرسی وزارت ورزش و جوانان دست یافتند و توانستند رای اعتماد مجلس را اخذ کنند. رای اعتمادی که به نوعی تکمیل‌کننده وفاق ملی دولت چهار دهم بود.