آنچه کاشته‌ایم درو می کنیم

 وقتی در وزارت ورزش و جوانان کشور همه تصمیم گیر هستند که چه کسی معاون و رئیس فدراسیون شود جز خود وزیر، وقتی هرکسی به خودش اجازه می دهد در بالاترین جایگاه بین المللی یعنی کمیته ملی المپیک تکیه بزند، وقتی هزاران تحصیل کرده علوم ورزشی مثل متخصصین،فیزیولوژی، بیومیکانیک،رشدحرکتی،روانشناسی،مدیریت ورزشی در ورزش هیچ کاره و صرفا باید در دانشگاه درس بدهند،ولی کسانی در مسئولیت و تصمیم گیر ورزش هستند که تاثیر این علوم را در قهرمانی نمی دانند. وقتی وزیر ورزش به‌جای انجام رسالت بزرگ خود یعنی ترویج نشاط و تندرستی از طریق توسعه ورزش رایگان هرروز تعرفه های ورزشی را گران و چوب حراج به اماکن ورزشی با شعار خصوصی سازی می زنند یاتمام وقت خود را صرف راضی کردن خبرنگاران و طرفداران پرسپولیس و استقلال می کند. وقتی دولتمردان در ۴۴ سال گذشته ورزش را اولویت آخر خود دانسته وبه خود اجازه می دهند بدون توجه به وجود ۵۰ هزار متخصص علمی و عملی علوم ورزشی هرکسی از جناح و گروه خود را که پست وزارت گیرش نیامده وزیر ورزش و جوانان یا معاون این وزارتخانه استراتژی می کند یا اگر هم وزیری از جامعه ورزش انتخاب می کنند ضعیف‌ترین فرد را منصوب می کنند. و هزاران دلیل دیگر چگونه می شود انتظارتوسعه ورزش و موفقیت در المپیک و مسابقات آسیایی را داشته باشیم . مردم  با این همه علاقه‌مندی به ورزش و جوانان مستعد قربانی عدم آگاهی تصمیم گیرانی هستند که دوست دارند پست های ورزشی را به رفقای سیاسی و اقتصادی خود هدیه کنند. زیاده گوی نکنم مشکل عدم موفقیت ورزش کشور ما در المپیک وبازی های آسیایی نه کمبود امکانات است و نه کمبود نیروی مستعد قهرمانی، مشکل اصلی ما نگاه دسته چندمی دولت های گذشته به ورزش و شیوه انتخاب وزیر و مدیران این وزارتخانه و کمیته ملی المپیک است. خوب است دولت های گذشته پاسخگوی نتایج ضغیف در میادن بزرگ ورزشی مثل المپیک و مسابقات آسیایی باشند. ای‌کاش دولت چهاردهم از اتفاقات گذشته درس بگیرد و این مسیر غلط ورزش کشور را اصلاح و با استفاده از نظر کارشناسان وانتخاب فردی شایسته در وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک آینده بهتری را برای ورزش ایران رقم بزنند . به امید روزهای بهتر برای ورزش کشور عزیزمان ایران.

علی محمدی

عضو هیات علمی دانشگاه