ملاک امیدآفرینی
مسئولیت اصلی رسانه‌ها انتقال حرف مردم به حاکمیت و انعکاس فعالیت حاکمیت به جامعه است. حال اگر فعالیت‌ها، اقدامات و برنامه‌ریزی‌های حاکمیت و دولت در مردم امید ایجاد کند انعکاس این امید باید از سوی رسانه‌ها انجام شود.
اما اگر منظور از ایجاد امید این باشد که آنچه مقامات از فعالیت‌های خود می‌گویند و منتظرند که رسانه‌ها گفته‌های آنها را در قالب امیدآفرینی منتشر کنند اتفاقا بر عکس ضد امید و یاس‌آور است. مثلا دولت برای امیدآفرینی برای نسل جوان گفته در طی 4 سال 4 میلیون مسکن می‌سازیم. تقریبا همه کارشناسان اقتصادی و مسکن می‌گویند که ظرفیت ساخت و ساز مسکن در کشور سالانه یک میلیون مسکن نیست. حال اگر رسانه‌ها بر خلاف این گفته و صرفا در جهت ایجاد امید در جامعه بگویند که دولت حتما این مسکن‌ها را می‌سازد و سپس دولت به هر دلیلی نتواند از پس این وعده داده شده برآید بخش زیادی از ناامیدی از این مساله به گردن رسانه‌ها می‌افتد. چرا که جامعه انتظار دارد وقتی رسانه‌ها با این همه از کارشناسان می‌توانند صحبت کنند، نظرخواهی کنند و واقعیت‌های موجود را منعکس کنند و کارشناسان هم می‌گویند که ظرفیت ساخت سالانه یک میلیون مسکن در کشور وجود ندارد چرا به جای واقعیت‌های موجود برای جامعه امیدآفرینی واهی می‌کنند؟ البته این یک مثال است و نمونه‌های مشابه بسیاری هست. به عنوان نمونه دیگر در بحث راه‌اندازی برخی کارخانه‌ها که بسیار هم رسانه‌ای می‌شود و به زعم خود امید آفرینی می‌کنند در نهایت مشخص می‌شود که اتفاقی نیفتاده است. لذا اگر رسانه‌ها و مطبوعات بخواهند آنچه را که مقامات می‌گویند در قالب امید آفرینی منعکس کنند و نظر مردم، کارشناسان و منتقدین را به جهت اینکه دولت آنها را یاس‌آور تلقی می‌کند منعکس نکنند، اساسا مسئولیت و رسالت رسانه‌ها زیر سوال می‌رود. البته رئیس جمهور نیز دسته‌بندی خود را از رسانه‌ها دارد . اما به نظر می‌رسد امروز با 3 دسته از رسانه‌ها روبه‌رو هستیم. رسانه‌های اصلاح‌طلب، اصولگرا و رسانه‌های زرد. مثلا صداوسیما همینطور می‌خواهد به عنوان یک رسانه در جامعه امید ایجاد کند. نمونه کاملا روشن این مساله در انتخابات است که یک مانور وسیع تبلیغاتی بر جامعه وارد آمد که در انتخابات شرکت کنند تا مثلا 42 درصد مجلس یازدهم به بیش از 50 درصد برسد اما دیدیم که نه تنها بالاتر نرفت بلکه به گفته آمارهای رسمی 41 درصد شد. لذا پیداست که مردم به این چیزها توجه نمی‌کنند چرا که تک صدایی است. در نتیجه رسانه‌هایی که حرف دولت را می‌زنند از نظر دولت امیدآفرین و آنهایی که نظر کارشناسی منتقدین را در اقتصاد، سیاست و فرهنگ منتشر می‌کنند یأس‌آفرین قلمداد می‌شوند.
*مصطفی ایزدی
کارشناس رسانه
ارسال نظر