نامهربانی با زمین
بخش قابل توجهی از عرفا و اندیشمندان معتقدند که زمین زنده است بدرفتاری و اخلاق خوش را درک می کند. شاید برخی از افراد پست مدرن بانگاه تمسخر به عرایض من بنگرند اماخشم زمین در قبال رفتارهای بخش قابل توجهی از انسان ها را می توان در غرش سهمگین زلزله ها اتشفشان ها و حالا فرونشست قسمت هایی از زمین ملاحظه کرد.
درست است که بی نظمی بعضی از ما در مورد آب های زیر زمینی و سایر افعال زمین شناختی موجب فرونشست بخشی از زمین می گردد اما چرا صاحبنظران و نخبگان این بخش از علم علل و عوامل بروز این فجایع زیست محیطی را برای مردم و حداقل دانش پژوهان بیان نمی کنند؟ چرا بستر بعضی از رودها یا اکثر انها به گورستان زباله های ما مخصوصا ضایعات پلاستیکی تبدیل شده و حیات و تکثیر آبزیان به چالش کشیده می شوند؟ چرا بعضی از ساکنان حاشیه رود ها وسواحل بخشی از دریاها رغبت وبهتر بگوییم جرات استفاده غذایی از حاصل کار خود ندارند و با تردید و ترس گاهی ماهی محصول دریا را مصرف می کنند؟ دریا این سفره پرخیر و برکت زمین چرا گاهی چهره نامهربان خودرا به همسایگانش نشان می دهد؟ در موضوع دریاچه ارومیه، بختگان و برخی از نعمت های موجود این چنین مورد کم لطفی ما قرار می گیرند؟ نقش دولت و نهاد های متولی در آموزش مهر به مردم در مورد رعایت حق همسایگی با برکات چیست؟ کاش اینهمه میزگرد و دراز و نشست ها و سفرهای پرهزینه بازخوردی در این زمینه داشتند، نامهربانی با زمین این سفره پرخیروبرکت الهی تا کجا وکی ادامه خواهد یافت؟ تازه بخشی از متولیان بفکر استخرهای خصوصی و سیاستگذاری در مورد انها افتاده اند که خدا کند در ردیف حرف و مانور قرار نگیرند. کشت محصولات کم آب بر می تواند کمک موثری به مردم و زمین بنماید. تازه ذوق زده می شویم که برخی از کشورهای همسایه هندوانه ومحصولات آب بر را ازما می خرند و خود سیاستگذاری های منطقی و علمی در مورد صرفه جویی درآب می نمایند. در روزی نه چندان دور لب های خشکیده و تفتیده زمین بما نفرین خواهد کرد. برخی از کشورها کویرهای خودرا تبدیل به جنگل و فضای سبز مینمایند و ما هیرکانی را بچشم بیمار روبموت ارزیابی می کنیم. تا کی باید با حسرت به خانه همسایه ها بنگریم و با اضطراب سرنوشت ایندگان خودرا ارزیابی کنیم؟ یک روز ترس از اتمام منابع آب روز دیگر وحشت از شکافتن زمین های خشک و روز دیگر به جهانیان نشان دهیم گرسنگی و تشنگی باعث ترس ما از آینده نخواهند شد. چه عبث می اندیشند انها که می خواهند مارا از تشنگی و گرسنگی بترسانند. ایرانی قحطی های تلخ تاریخی متعددی بخود دیده و جنگ های کوچک و بزرگ ملاحظه نمودند، مرگ نیز چندان بزرگ و قدرتمند نبود که مارا از رسیدن به هدف های اسمانی مان بازدارد. این ملت همان مردم غیور و شجاع می باشند که ساعت ها وروزها در صف نفت و نان و سایر نیازمندی ها در سرما و گرما ایستادند و قدمی به عقب نکشیدند.
*مجید ابهری
آسیب شناس
ارسال نظر