نماینده باید صدای مردم باشد

در اکثریت کشورها احزاب سیاسی با تجمیع دیدگاه‌های مشترک مردم آنها را در خط سیاسی متمرکز ساخته و به طرف تصمیم گیری‌های خرد و کلان حرکت می‌کنند. در کشور ما تحزب و حزب‌گرایی چندان سابقه‌ای نداشته یا تمرین فرهنگ حزبی وجود ندارد، جریان‌های سیاسی با تقسیم قدرت و نگاه‌های سیاسی، تبیین دیدگاه‌های سیاسی را می‌نمایند. مثلا دو نگاه اصولگرا و اصلاح طلب که طرفداران و پیروان خود را تجمیع نموده و در انتخابات گوناگون مشارکت می ‌کنند. نمایش اراده‌های مردم در این دو دیدگاه بوده و نگاه سوم که به آرای خاکستری و تصمیمات آنها منتسب می‌باشند، کسانی هستند که به هیچ یک از دیدگاه‌های یادشده وابستگی نداشته و خود دارای سلیقه خاص سیاسی بوده و در انتخابات شرکت می‌کنند. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، بیشترین انتخابات در تاریخ سیاسی ایران صورت گرفته، چه رای گیری برای انتخاب ریاست جمهوری و چه رای‌گیری برای مجلس. اولین رای‌گیری در جمهوری اسلامی برای رای آری یا نه به نظام حاکم، انتخابات آغاز شد.

مشارکت در بحرانی ترین شرایط

مشارکت مردم و حضور آنها در پای صندوق های رای بستگی تام و تمامی به شرایط سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی جامعه داشته و می توان از اوضاع یادشده به حضور و یا کمرنگ بودن حضور مردم پی برد. در بحرانی ترین شرایط سیاسی یعنی در دوران جنگ تحمیلی مردم ایران با قدرت تمام پای صندوق‌های رای حاضر شده و چه در انتخابات ریاست جمهوری و چه مجلس شورای اسلامی در دوره های یادشده، مردم قدرت مردمسالاری دینی را به نمایش گذاشتند. انتخابات ریاست جمهوری و مشارکت مردم در آن نماینده سلیقه کلی سیاسی جامعه و خواسته‌های عمومی مردم است. تورم، گرانی و اوضاع و جو سیاسی حاکم بر جامعه می‌تواند بر میزان مشارکت مردم دخالت مستقیم داشته باشد. متاسفانه به علت عدم تحقق بسیاری از وعده‌هایی که در قبل از هر انتخابات به مردم داده می‌شود و به دلایل مختلفی که گفته خواهد شد، شانس تحقق آنها ایجاد نمی‌گردید کم کم مشارکت ها کم شده است.

نامزدها و وعده ها

از نمایندگان مجلس، مردم متوقع هستند که صدای آنها باشند. یعنی نماینده باید صدای مردم کوچه و بازار و خیابان باشد، کارمند و کارگر، پیشه ور، همه و همه خواستار آن هستند که چون مسئولین فرصت و یا حوصله حضور و دیدار با جمیع مردم را ندارند، نمایندگان آئینه تجلی بخش خواسته های مردم و توقعات آنها از دولتمردان باشد و در صورتی که برخی از آنها در خط تحقق خواسته‌های مردم و قوانین مصوبه حرکت نکنند، نمایندگان باید قاطعانه در مقابل اینگونه مدیران ایستاده و ضمن حمایت از خواسته‌های برحق مردم آنان را به مسیر اصلی دعوت نمایند. بعضی از نامزدهای نمایندگی در مجلس شورای اسلامی قبل از رای‌گیری وعده‌هایی می‌دهند بدون آنکه توانایی و اصل وظایف نمایندگی را مورد ارزیابی قرار دهند. سپس بعد از ورود به سنگر قانونگذاری فراموش یا ملاحظه می‌کنند که اصلا وعده‌های داده شده در چارچوب وظایف حقوقی و قانونی نمایندگی نیست. از اینجاست که انشعاب بین گفته‌ها و وعده‌ها و خواسته‌های مردم ایجاد می‌شود. اکنون یازدهمین دوره حضور نمایندگان مردم در قوه مقننه بوده و باید که وظایف نمایندگی به خوبی برای علاقه مندان ورود به این سنگر مشخص و آشکار شده باشد ولی باز ملاحظه می‌شود که با کمال تاسف برخی از داوطلبان حضور در سنگر قانونگذاری با وظایف قانونی و اجتماعی و فرهنگی خویش آشنایی ندارند.

پس گرفتن استیضاح در آخرین دقایق

مردم توقع دارند با توجه به شرایط نامناسب اقتصادی، گرانی‌های ساعتی، تورم و فشارهای وارده به اقشار کم درآمد و تهیدست، مجلس به عنوان مدافع اصلی آنها وارد میدان شود اما ملاحظه می کنیم که در بعضی از موارد برخی از نمایندگان در آخرین دقایق استیضاح یک وزیر امضاهای خود را پس می‌گیرند. این به چه معنا می تواند باشد؟ وقتی یک نماینده مردم در مجلس ارزیابی امکان رای دهی خود و وزیر را نداشته باشد چرا در رای گیری شرکت می کند؟ چگونه می تواند تجلی گاه اراده کسانی باشد که وی را انتخاب نموده و با هزاران امید به این سنگر فرستاده‌اند. در دین مبین اسلام و در قانون اساسی در فرمایشات و رهنمودهای معمار انقلاب اسلامی، امام رحمه الله و مقام معظم رهبری هیچ چیزی گرانبهاتر از اراده مردم و خواسته برحق آنها نیست. اگر نماینده بخواهد براساس خواسته های مردم حرکت کند باید در مقابل بسیاری از قوانین و قانون های مصوبه ایستادگی نموده و از وزرا بخواهد که به برداشتن بار از دوش اقشار کم درآمد یاری نمایند. ایراد یک سخنرانی در مجلس یا نوشتن یک مقاله و پرنمود ساختن اراده‌های مردم چندان مهم نیست بلکه پیگیری نمودن خواسته ها و توقعات مردم اهمیت فراوان دارد. چرا بیست میلیون جوان آماده ازدواج باید شرایط تجرد را بگذرانند. آمار بیکاری و اعتیاد خانواده ها را به چالش جدی کشیده و آنها را با مصایب مختلف روبه رو ساخته است. با کمال تاسف، بعضی از مسئولین کمترین انتقادی را برنتافته و آن را تبدیل به کشمکش های سیاسی پشت پرده یا آشکار می نمایند. در حالی که رهبری معظم انقلاب بارها و بارها به مشکلات اشاره کرده و راه حل های آن را ارائه نموده اند چرا باید نمایندگان ما در مجلس مهر سکوت بر لب بگذارند؟

تا کی باید با وعده مردم را دلخوش نمود؟

حضور در طیف اصلاح طلب یا اصولگرا چندان اهمیت ویژه ندارد آنچه که مهم است علاقه و عشق به تحقق آرمان‌های انقلاب اسلامی و خواسته های مردم از اهمیت برخوردار است. چرا بعضی از مردم باید بعد از گذشت چندین ماه سال گوشت و مرغ را در سفره های خود نبینند؟ تا کی باید با وعده مردم را دلخوش نمود؟ جامعه ما از نظر رفتارشناسی سیاسی به حد اشباع از وعده ها رسیده است. دیگر سخن گفتن و وعده دادن هیچ دردی را داو نخواهد کرد و مردم به خوبی می دانند کسانی که قبل از رای گیری وعده های رنگارنگ می دهند، به محض پای گذاشتن به مجلس به شکل و صورت دیگری عمل خواهند نمود. متاسفانه در بسیاری از اوقات خواسته های مردم فقط در حرفها و سخنرانی های آتشین تجلی پیدا می کند. کسانی که در محرو م ترین نقاط کشور زندگی کرده از آب آشامیدنی محرومند و سوالشان از نماینده‌ای که به مجلس فرستاده‌اند این است که چرا ما باید از آب بهداشتی برای شرب محروم باشیم؟ کدام وزیر، کدام مسئول پاسخگوی این شرایط است؟ رئیس جمهور فقط یک نفر است و نمی تواند در مقابل هفتاد میلیون جمعیت پاسخگو باشد بلکه ایشان هماهنگ کننده مدیریت کلی جامعه هستند و مدیریت کلان با دست‌ها و نظر ایشان ادارها می‌شود. وزرا و معاونین آنها هستند که باید دستورات را تحقق بخشیده و با هماهنگی با نمایندگان مردم مشکلات آنها را حل و فصل نمایند. البته این بیان به معنای آن نیست که هیچکس مسئول نباشد بلکه هرکس به اندازه سهم خود در جامعه در مقابل خداوند و مردم مسئولیت دارد. اگر اوضاع به این شکل و منوال ادامه یابد چندان امیدی به حضور پررنگ مردم در پای صندوق‌ها رای وجود ندارد. ارزیابان بین المللی و منطقه ای منتظر آرای مردم در صندوقهای انتخابات مجلس دوازدهم هستند تا بتوانند نظرات قاطع سیاسی خود را اعلام کنند. هر جریان که قدرت سیاسی را به دست می گیرد، باید اولا، تاب و تحمل نظریات و انتقادات جناح ها و گروه های دیگر را داشته باشد. ثانیا، باید در مقابل انتقادات منطقی چندان موضع‌گیری دشوار ننموده و آن را حمل بر کینه ورزی و دشمنی ننماید.

درمیان اصلاح طلبان هستند کسانی که عاشقانه به انقلاب اسلامی و کشور و دستاوردهای آن علاقه مند هستند. در میان اصولگرایان نیز همین گونه است بنابراین تفاوت چندانی در عشق به وطن و دستاوردهای انقلاب اسلامی وجود ندارد. برخی به غلط تصور می کنند که هر جریان سیاسی که حاکمیت بر سرنوشت مردم پیدا کند، دیگران را قلع و قمع خواهد نمود در حالی که این تصور، تصوری عوامانه و دور از واقعیت است

همه مسافران یک کشتی ایم

برخی از افراد که آگاهی سیاسی کمرنگ‌تری دارند تصور می‌کنند اصلاح‌طلبان و اصولگرایان کسانی هستند که دارای افکار جداگانه و متمایزی هستند درحالی که هیچ یک از معتقدان به جریان‌های سیاسی یادشده و حاضر و علاقه مند به نابودی کشور نیستند. مجموعه سیاست ایران و دستگاه های مجری سیاست ها مانند یک کشتی می ماند که همه در آن نشسته ایم. بارها وبارها این مطلب عنوان شده است. اگر این کشتی سوراخ شود ویا شکستی بر آن وارد شود اصلاح طلب و اصولگرا در امان نخواهند بود. همه این افراد جوابگو باید باشند. بنابراین اینکه ما بخواهیم به وسیله خطوط و عقاید سیاسی، جدایی بین نگاه ها ایجاد کنیم حرکت درستی نیست. درمیان اصلاح طلبان هستند کسانی که عاشقانه به انقلاب اسلامی و کشور و دستاوردهای آن علاقه مند هستند. در میان اصولگرایان نیز همین گونه است بنابراین تفاوت چندانی در عشق به وطن و دستاوردهای انقلاب اسلامی وجود ندارد. برخی به غلط تصور می کنند که هر جریان سیاسی که حاکمیت بر سرنوشت مردم پیدا کند، دیگران را قلع و قمع خواهد نمود در حالی که این تصور، تصوری عوامانه و دور از واقعیت است.

خواسته مردم

مردم فقط خواستار رفاه نسبی در جامعه هستند یعنی فشار گرانی از دوش اقشار کم درآمد برداشته شود. چرا دارو و درمان در شرایطی قرار گرفته که بسیاری از افراد نسخه به دست در داروخانه های شهرها سرگردان هستند؟ چرا باید پرستاران ما به کشورهای دیگر مهاجرت نمایند؟ حقوق ماهیانه آنها باید در سطحی باشد که نیازهای اصلی و اساسی آنها را برطرف کند. هیچکدام یا بهتر عرض کنم اکثریت کسانی که رحل مهاجرت بر دوش افکنده اند علاقه مند به ترک جامعه نیستند. چرا باید تحصیلکرده های ما که با هزینه های این مردم به جایگاه تخصصی رسیده اند کشور را ترک کنند. بسیاری از افراد متخصص فقط به دنبال عزت اجتماعی هستند. نمی توانیم اظهارنظر کنیم که همه آنها دنبال رفاه مادی می باشند در حالی که حقوق یک پرستار در کشورهای همسایه در شرایطی است که می تواند برابر حقوق یک سال وی در این جامعه باشد. چرا به وضعیت حقوقی این عزیزانرسیدگی نمی شود؟ بازنشستگان تا کی باید شرمنده خانواده خود باشند؟

چراکه با گذشت یازده دوره از انتخابات مجلس وضعیت اقتصادی و شرایط مالی مردم بهبود چشمگیری نیافته بلکه وضعیت سخت تر شده است .

در نهایت و چند نکته

در خاتمه لازم است که نکاتی را از نگاه تجربه چهل ساله خویش در جمهوری اسلامی ایران به استحضار خوانندگان برسانم. نکته اول اطلاع رسانی، دولت حاضر باید در زمینه اطلاع رسانی مخصوصا در رسانه ها گام هایی بردارد که رسانه های داخلی ما زودتر از بیگانگان اخبار را به مردم عرضه نمایند نه اینکه صبر کنیم تمام کشورها و جوامع اخبار کشور ما را منعکس نمایند سپس ما نیز گوشه ای از آن را به مردم عرضه کنیم. نکته دوم، موضوع شایسته سالاری است. البته که در هر انتخابی از وزرا ومعاونین آنها باید اصل شایسته سالاری درنظر گرفته شود و بدان عمل گردد نه آنکه براساس روابط و دوستی ها و روابط دیگر افراد را انتخاب کنیم، سپس در مقابل نقاط ضعف وی توقف نماییم. نمایندگان مجلس چه در دوره حاضر و چه در آینده باید به دنبال یافتن و افشا و قطع دست های نهانی باشند که اجازه نمی دهند مشکلات مسکن به نفع مردم حل شود. بنابراین باید مشکلات اساسی مردم شناسایی شده و نسبت به رفع آن از نخبگان در رشته های مختلف دعوت به عمل آید. ای بسا ممکن است برخی از نخبگان با ما، بر تفاهم سیاسی نباشد نباید آنها را از نظر دهی و مشاوره محروم نماییم. بنابراین از همین امروز همه نخبگان دلسوز نظام جمهوری اسلامی اعلام می نمایند که باید به فکر آینده صندوق های رای بود، با وعده و حرف نمی شود مردم را به پای صندوق ها آورد. در این مدت باقیمانده عمر دولت باید قدم های موثر و آشکار به نفع مردم برداشته بشود وگرنه هرنوع کمرنگ گشتن مشارکت مردم در انتخابات به عهده کسانی است که اجازه ندادند مشکلات مردم حل و فصل گشته و آنها بتوانند با حل مشکلات خواب آسوده ای داشته باشند. در توزیع امکانات ورزشی تبعیض را باید کنار گذاشت و به نفع شهرستان ها و روستاهای دوردست قدم برداشت. مجلس حاضر و آینده باید به فکر این باشد که امکانات آموزشی به طور مساوی وعادلانه بین جوامع، شهرها و مناطق کشور توزیع و تقسیم گردد. بنابراین آوردن مردم به پای صندوقهای رای دیگر با حرف و وعده، مناسب نبوده و نتیجه ای نخواهد داشت مگر اینکه قدم های موثر و سودمندی برداریم .