فساد چای
این روزها وقتی که یک لیوان چای را در دست می‌گیریم که بنوشیم به جای احساس آرامش از رنگ و بوی چای به یاد فسادی می‌افتیم که باعث شده است حدود 3 میلیارد دلار از ارزهای این کشور که در شرایط تحریم تامین شده بود به راحتی در اختیار یک شخص قرار بگیرد تا مثلا نیاز کشور را به چای تامین کند اما او با فساد در این ارتباط نیاز خود را به دارایی‌های میلیاردی فراهم کرده است.
سوال این است اگر میزان نیاز کشور به چای معلوم بوده و هر ساله براساس آن نیاز چای وارد می‌شده چرا بیش از آن به یک فرد ارز به منظور واردات چای داده شده که دلارها در حساب او زیادی کند و به میل خود اضافه آن را به بازار تزریق کرده و چند برابر قیمت آن را به ریال دریافت کند؟ چرا کسی در این ارتباط دقت نکرده است؟ واقعا فردی که امضا کرده تا این حجم از ارز در اختیار یک فرد قرار بگیرد در زمان امضا متوجه نشده که چند برابر نیاز به واردات چای ارز در اختیار این وارد کننده قرار داده است؟ آیا ذی حسابی وجود نداشته است که متوجه شود نباید نیاز کشور به واردات چای در این حد باشد؟ اینجاست که باید پاسخ دهند که چرا در این زمینه یک حساب و کتاب کوچک نکرده‌اند. آن هم در شرایطی که دولت برای 7 میلیارد دلار مدت‌ها با غربی‌ها در کشورهای منطقه مذاکره کرد تا بتواند با در دست قرار گرفتن این ارزها کالاهای مورد نیاز مردم را تامین کند. در اینجاست که دولت باید پیگیری کند که چطور این اشتباه رخ داده است و عامل اصلی این اشتباه کیست؟ واقعا باورپذیر نیست که مقامات متوجه این اشتباه نباشند که بیش از نیاز کشور به واردات چای، ارز در اختیار کسی قرار داده شود و حتی مسیر آن ارزها چک نشود و بعد از آنکه این دلارها به بازار عرضه تازه متوجه شوند که چه اشتباهی رخ داده است و طوری که این روزها به طنز می‌گویند که با این حجم از ارز دولت می‌توانست بسیاری از مردم جهان را چای دهد! اینجاست که مسئولیت دولت در پیگیری عاملان اصلی این فساد هویدا می‌شود و دولت باید در این زمینه به مردم پاسخ دهد و سایر دستگاه‌ها نیز باید در این ارتباط به وظایف خود عمل کنند تا اعتماد در جامعه بیش از این از بین نرود.
*کمال‌الدین پیرموذن
فعال سیاسی
ارسال نظر