در گفت‌وگو با دکتر فریده موسوی هماتولوژیست و آنکولوژیست کودکان مطرح شد:
تلاش می‌کنیم تا کودکان مبتلا به سرطان عمری طبیعی داشته باشند
«در دوره فوق‌تخصص، 6 ماه به کانادا رفتم ولی منتظر لحظه‌ای بودم که به ایران برگردم و برای مردمم کار کنم.» اینها صحبت‌های دکتر فریده موسوی، فوق‌تخصص خون و سرطان کودکان در بیمارستان شهدای تجریش است که سال‌ها روز و شبش را به درمان کودکان مبتلا به سرطان پیوند زده است. وی در پاسخ به این سوال که چرا این رشته را انتخاب کرده گفت: «من به رشته‌های مرتبط با کودکان خیلی علاقه داشتم. از سوی دیگر در آن زمان تعداد افرادی که در این رشته فعالیت می‌کردند نسبت به دیگر رشته‌ها کم‌تر بود. همین دلایل و احتمالا دلایل دیگری که الان به خاطر نمی‌آورم باعث شد تا این تخصص را انتخاب کنم.»
آرمان ملی آنلاین -دکتر موسوی با بیان آنکه فعالیت خود را پس از اتمام درس در بیمارستان شهدای تجریش آغاز کرده است ادامه داد: «سال 1374 بود که به بیمارستان شهدای تجریش آمدم و از آن زمان تاکنون در این بیمارستان حضور داشتم. البته دوره‌ای برای تخصص کودکان در دانشگاه شیراز بودم و دوره فوق‌تخصص‌ام را هم در بیمارستان مفید گذراندم.»
وی با بیان آنکه درمان سرطان برای کودکان با بالغین تفاوت دارد افزود: «در آنکولوژی بالغین پزشک تلاش می‌کند تا طول عمر بیمار را افزایش دهد، مثلا 10 تا 15 سال به عمر او بیفزاید. اما آنکولوژیست کودک باید تلاش کند تا به بیمار خود طول عمر طبیعی بدهد، یعنی بیمار بتواند بزرگسالی را تجربه کند و زندگی طبیعی داشته باشد. از نظر من این بزرگ‌ترین تفاوت درمان سرطان برای کودکان و بالغین است.»
وی ادامه داد: «علاوه بر آن باید در نظر بگیریم که کودک انسانی بی‌گناه و معصوم است و نمی‌تواند درد خود را درست بیان کند. همچنین در درمان کودک با پدر و مادر او هم رابطه مستقیم داریم زیرا قرار است بیماری کودک را درک کرده و خود را برای فرایند درمان او آماده کنند.»
پزشک آنکولوژیست کودکان بیمارستان شهدای تجریش با تأکید بر اینکه بیماران بالغ نیز وابستگانی دارند افزود: «نکته مهم آن است که والدین بیشتر از کودک، مشکلات مرتبط با درمان او را درک می‌کنند و این موضوع منجر به مشکلات روحی و روانی برای ایشان می‌شود. در شرایطی که وابستگان بیماران بزرگسال همراه با بیمار، در دغدغه‌های او شریکند.»
وی پذیرش واقعیت بیماری سرطان را برای بیمار و همراهان او ضربه‌ای بزرگ دانست و گفت: «خوشبختانه خیلی از بیماران و همراهان او به مرور زمان این موضوع را هضم می‌کنند. اما در برخی موارد به خاطر مشکلاتی چون تک‌فرزند بودن کودک، یا تولد کودک بعد از سال‌ها نازایی، پذیرش شرایط بسیار دشوارتر می‌شود. در هر حال هضم کردن این موضوع مشکل است و ممکن است که یک روانشناس بتواند به مریض و همراهانش کمک کند.»
دکتر موسوی با بیان آنکه محک با همراهی مددکاران اجتماعی و روانشناسان خود (خدمات حمایتی) توانسته برای حل این مشکل اقدام کند گفت: «بیماری که به ما مراجعه می‌کند علاوه بر موضوع درمان مشکلاتی چون تأمین هزینه دارو، اقامت و درمان‌های جانبی هم دارد. علاوه بر آن با مشکلات روانی ناشی از بیماری نیز دست و پنجه نرم می‌کند. گاهی این مشکلات بسیار مهم‌تر از خود بیماری می‌شود و کمک به بیمار و همراهان او برای حل مسائل و دغدغه‌های این چنینی اهمیت بسیار دارد. دغدغه‌هایی که پزشک را هم با خود همراه کرده و مشکلاتی را برایش ایجاد می‌کند. به همین دلیل فعالیت مؤسسات مردم‌نهادی چون محک اهمیت بسیاری دارد.»
وی با بیان آنکه تمام این سال‌ها با خاطره دردناک درمان سرطان برای بیمارانش شروع شده است گفت: «گرچه آغاز این مسیر تلخ است اما قطع درمان بیمارانم، شیرین‌ترین لحظه‌ایست که تجربه می‌کنم. وقتی بیمارم در دانشگاه قبول می‌شود، یا ازدواج می‌کند و بعد از سال‌ها با یک جعبه شیرینی به دیدنم می‌آید، انگار خدا دنیا را به من می‌دهد. اینها خاطرات خوبی است که همیشه داشته‌ام و خب متأسفانه در کنار اینها خاطرات بدی هم بوده که هیچ‌کدام، هیچ وقت از خاطر من نمی‌روند. اما هر روز، به شوق سلامتی کودکی دیگر، به بیمارستان می‌آیم و تلاش می‌کنم.»
ارسال نظر