«بدرود» نوشته آنتوان ژکو، مونولوگنویسی پررمز ورازیست که سر در بستر ناخودآگاه انسان پریشان احوال قرن پیشرو دارد؛ انسانی که در لابهلای سرعت، تکنولوژی و در نهایت سبقت به قصد جانماندن، خود را به خودفراموشی سکرآور و زنندهای عادت داده است؛ روایتی تودرتو از تضاد وتفاهم رابطههایی قراردادی، همخونی، اجتماعی و در یک نگاه مثلا انسانی.