آرمان ملی- محمد صابری: سابقه فرهنگی و تاریخی ایران نشان می‌دهد که طنز و شوخ‌طبعی نقش بسزایی در شئونات اجتماعی و البته آثار ادبی ادیبان بزرگ داشته است؛ تا جایی که نمی‌توان رد و نشانه‌های واضح طنز را در آثار شاعران برجسته‌ای چون حافظ، سعدی، مولانا و حتی خیام نادیده گرفت. شاید دلیلش این باشد که طنز و طنازی یکی از زیرویژگی‌های «رندی» و حتی تیزهوشی بوده از این قسم تعاریف که می‌توان نمودهای متعددی از آن را در ابیات شاعران بزرگ -هرکدام با درصدی کم و بیش- یافت.
