دعای روز چهارم ماه مبارک رمضان

به گزارش آرمان ملی آنلاین،  در این دعا، از خداوند درخواست می‌شود که توان و قدرت لازم برای انجام عبادات و اطاعت از دستوراتش در این ماه به انسان عطا کند. در واقع، عبادت نیاز به قوه‌ای ویژه دارد که فراتر از قوای جسمانی است.

(اللَّهُمَّ قَوِّنِی فِیْهِ عَلئ إِقامَةِ أَمْرِکَ، وَأَذِقْنِی فِیْهِ حَلاوَةَ ذِکْرِکَ، وَأَوْزِعْنِی فِیْهِ لاَداءِ شُکْرِکَ بِکَرَمِکَ، وَاحْفَظْنِی فِیْهِ بِحِفْظِکَ وَسَترِکَ، یا أبْصَرَ النَّاظِرِینَ.)

«خدایا نیرومندم نما در آن روز به‌ پاداشتن دستور فرمانت و بچشان در آن شیرینی یادت را و مهیا کن مرا در آن روز برای انجام سپاسگزاریت به کرم خودت ای بیناترین بینایان.»

در دعا آمده است: «اللهمّ قوّنی فیهِ علی اقامَةِ امْرِکَ» که به معنای درخواست قدرت از خداوند است تا در ماه رمضان بتوان عبادات را به درستی انجام داد و دستورات الهی را به خوبی اطاعت کرد. این دعا، همانطور که امام زین العابدین (علیه‌السلام) در دعای چهل و چهارم صحیفه سجادیه می‌فرمایند، به انسان یادآوری می‌کند که برای روزه‌داری به یاری الهی نیاز داریم. امام در ادامه می‌فرمایند: «بکف الجوارح عن معاصیک» که نشان می‌دهد روزه‌داری فقط پرهیز از خوردن و آشامیدن نیست، بلکه همه اعضای بدن باید از گناه و هر آنچه که مورد رضایت خداوند نیست، خودداری کنند.

به عبارت دیگر، روزه واقعی نیاز به نیروی الهی دارد تا انسان بتواند آن را به طور کامل و به درستی انجام دهد. در این دعا، از خداوند خواسته می‌شود تا انسان را در انجام فرامینش یاری دهد و قوت لازم برای عبادت را عطا کند، زیرا بدون کمک خداوند، انسان قادر به انجام اعمال نخواهد بود.

در گذشته، افراد با ایمان و پرهیزگار از همین قوت الهی برای انجام عبادات و کارهای روزمره خود بهره می‌بردند. همانطور که در خاطره‌ای از پیرمردی در مشهد نقل شده که با وجود بالای صد سال سن، نمازهایش را ایستاده می‌خواند، نشان از قوت روحی و عبادتی دارد که به جز قدرت جسمانی، به نیرو و برکت الهی نیاز دارد. در گذشته، افراد در خلوت به عبادت و دعا می‌پرداختند و پس از آن به دنبال کسب و کار می‌رفتند. اما امروزه کمتر چنین رفتارهایی دیده می‌شود و این باعث کاهش خیر و برکت در زندگی شده است.