کجاست امید به فردا؟

دولت وعده‌های مختلفی در ساخت مسکن، کاهش تورم، ایجاد رشد اقتصادی داد اما در تخقق این وعده‌ها عقب مانده است. از این جهت جامعه و خصوصا طبقات متوسط و پایین که به دولت اعتماد کرده بودند که این دولت بتواند مشکلات آنها را کاهش دهد، اکنون این امید کاهش یافته است. فارغ از رأی اعتماد مجلس به وزیر پیشنهادی راه و شهرسازی، برخی نمایندگان مجلس اعتراضاتی را نسبت به دولت و برخی وزرا اعلام می‌کردند که البته چندان هم از سوی جامعه مورد پذیرش قرار نمی‌گرفت. تمام این انتقادها با احتیاط صورت می‌گیرد زیرا اگر قرار بود اتفاقی حاصل شود شاهد استیضاح بسیاری از اعضای کابینه سیزدهم از سوی مجلس هفتم بودیم. امروز موضع‌گیری‌های نمایندگان مجلس و انتقاد آنها از دولت در نپرداختن به وعده‌های دیگرتوجیه ندارد. همان طور که وضعیت معیشت توجیه ندارد. البته هرمقدار مجلس با دولت همسو با خود احتیاط روا دارد؛ بالاخره با نزدیک شدن به انتخابات مجلس از سوی شهروندان در حوزه‌های انتخابیه خود مورد سوال قرارخواهند گرفت. البته به نظر می‌رسد مردم هم آنقدر مشکل دارند که تحرکات نمایندگان مجلس را جدی نخواهند گرفت. اشکالاتی در جامعه وجود دارد که نشان از برخی ناکارآمدی‌هاست حتی با دمیدن نیروهای تازه به کابینه اتفاقی نخواهد افتاد. برخی از مدیران اگر توانایی آن را ندارند که شرایط را کنترل کنند حداقل اجازه ندهند که به مشکلات افزوده نشود. آقای رئیسی فکر می‌کرد قوه مجریه مانند ریاست بر قوه قضائیه است که با فرمان می‌شد آن را اداره کرد. جایگاه ریاست دستگاه قضا محلی برای نقد به دستگاه‌هاست. حال اینکه ریاست دستگاه اجرایی همواره مورد نقد است و مشکلات کشور با دستور قابل حل نیست. اداره کشور تجربه می‌خواهد و اینکه فکر ‌کنیم یک جوان متخصص را برای امر تخصصی بگمارد مشکلات حل می‌شود. حال اینکه حل چالش‌ها برای عبور از شرایط، نیازمند هم‌اندیشی و تجربه در کنار تخصص است.