گره کور برجام را باز کنید
نعمت احمدی حقوقدان
پایان دوره ریاست‌جمهوری آقای حسن روحانی و مذاکرات برجامی که در وین صورت می‌گرفت، تنها به یک امضا نیاز داشت. آقای روحانی به صراحت اعلام کرد اجازه دهید آخرین امضا را پای مذاکرات برجامی بیندازیم و برجام به انتها برسد. در آن زمان عده‌ای نمی‌خواستند برجام به نام آقای روحانی که شروع کننده آن بود، خاتمه پیدا کند. شاید انتشار نوار تاریخ شفاهی آقای ظریف و مطالبی که در آن نوار پخش شد، علت‌العللی بود که دست‌اندرکاران خارج از دایره دولتی برجام ترجیح دادند مذاکرات برجامی به بعد از دوره آقای روحانی به سرانجام برسد. وارد چهارمین ماه ریاست‌جمهوری آقای رئیسی می‌شویم، نه اینکه آخرین امضای پای برجام گذاشته نمی‌شود بلکه با تاسف مجددا آدرس‌های نادرستی درخصوص مذاکرات برجامی را در پیش گرفته‌ایم. فراموش نمی‌کنیم در زمان آقای جلیلی ساعت‌ها و ماه‌ها وقت صرف می‌شد که جلسه آینده در کدام کشور است. در اینکه چه کشوری میزبان مذاکره‌کنندگان باشد، مدت‌ها وقت گرفته می‌شد. گویی داریم به همان کوچه بن‌بست قبلی می‌رسیم. کاش مسئولانی که راجع به برجام تصمیم‌گیرنده نهایی هستند، وضع را روشن کنند. آیا قرار است مذاکرات برجامی به سرانجامی برسد یا
اینکه قرار است با وقت‌کشی شرایط به‌گونه‌ای باشد که سفرهای بی‌حاصل به بروکسل و روسیه نتیجه آن است. وضعیت اقتصادی جامعه به جایی رسیده که یک فرد برای تامین حداقل زندگی خود مبادرت به سرقت سه بسته بادام هندی می‌کند درعوض 10 ماه حبس می‌رود! دیگران هم به همین وضعیت دچار هستند. گفتیم که کفگیر مردم به ته دیگ خورده است. صدای قابلمه‌های خالی را گوش حساسی اگر باشد، می‌شنود. چرا وضعیت برجام به این بن‌بست کشیده شده و چرا تیم مذاکره‌کننده هنوز شکل نگرفته است؟ آیا پرونده برجام هنوز در وزارت امور خارجه است یا شورای عالی امنیت ملی؟ اگر در وزارت امور خارجه است چرا مسیر وین به بروکسل منتهی شد و از طرفی چرا مذاکرهکنندگانی که دوست ایران هستند مثل روسیه و چین هم از این شیوه مذاکره ناراحت و مخالف آن می‌باشند. بن‌بستی که اکنون در بروکسل پیش آمد و تنهایی که آقای باقری کنی در مذاکره با آن روبه‌رو شد به نفع هیچ یک از دو طرف نیست. شرایط منطقه حساس است، اسرائیل رسما و علنا اعلام کرده که یک‌ونیم میلیارد دلار برای مبارزه با برنامه اتمی ایران در بودجه سال آینده خود در نظر گرفته است. واقعه‌ای که دو روز گذشته در حمله سایبری به سامانه
سوخت‌گیری در پمپ‌بنزین‌ها صورت گرفت یکی از حساس‌ترین جنگ‌های سایبری است. چگونه در این جنگ سایبری توانستند به کانال اصلی کارت سوخت میلیون‌ها نفر رسوخ کنند و بیش از چهار هزار و 300 پمپ بنزین را از کار بیندازند. در این شرایط حساس آیا دست‌اندرکاران و تصمیم‌گیرندگان اصلی برجام به فکر منافع ملی، جیب مردم و به فکر وضعیت جامعه نیستند؟ آیا پرونده‌هایی از نوع سرقت سه بسته بادام هندی را نمی‌بینند؟ آیا سرقت‌هایی که در نوبت اول صورت می‌گیرد و جوانانی که از بیکاری برای سیر کردن شکم برای نخستین‌بار به جمع مجرمان اضافه می‌شوند را نمی‌بینند؟ باید تعیین‌تکلیف برجام را مسئولان بالادستی سرلوحه کار خود قرار دهند. این نوع مذاکره جز بن‌بست ایجاد شده و بی‌اعتمادی طرفین چیزی باقی نمی‌گذارد. دوستان ظاهری خود را هم از دست دادیم. هرچند هیچ‌گاه روسیه و چین را نمی‌توان در جمع دوستان به شمار آورد. شش قطعنامه‌ای که در دوره احمدی‌نژاد ذیل فصل هفتم منشور ملل علیه ایران صادر شد، امضای چین و روسیه را ذیل خود دارد. دوستانی که همه تخم‌مرغ‌ها را در سبد آنان گذاشته‌ایم و در آن شش قطعنامه ما را تنها گذاشتند، در شرایط فعلی هم ما را تنها خواهند
گذاشت. باید فکری به حال قابلمه‌های خالی، جیب‌های خالی و شرایطی که گرسنگی فراگیر شده کرد که راه‌حل آن مسیر درست برجام است که بتوان از این بن‌بست خارج شویم.
ارسال نظر