حکمرانان، اولویت‌‌شناس شده‌اند!

 در دنیای امروز حکمرانان انگشت‌شماری هستند که هنوز بدون توجه به خواست و مطالبات جوامع‌شان و بدون در نظر گرفتن اولویت‌ و نیازهای آنان، سیاست‌های داخلی و خارجی‌شان را پیش می‌برند. این حکمرانان انگشت‌شمار با وجود این‌که از ثمرات و نتایج همراهی اکثریت جامعه در قبال تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری‌های محلی و ملی خبر دارند اما به دلیل خطای محاسباتی، تصور می‌کنند نیروی نظامی، خلاء عدم همراهی قدرت افکار عمومی را پُر می‌کند. اصولا ملت- دولت‌هایی که روابط‌شان بر اساس درک و شناخت متقابل است، جایگاه ویژه‌ای در نظام بین‌‌الملل داشته و به نوعی قدرت اثرگذاری دارند. اما ملت- دولت‌هایی که روابط‌شان در فضای غریبگی و عدم شناخت و درک متقابل است، همواره در حال هزینه دادن‌های خرد و کلان در نظام بین‌الملل هستند. متاسفانه دولت‌ها و حکمرانانی که بدون پشتوانه مردمی در جامعه جهانی، حضور دارند، ناخودآگاه در فرآیند زمان از حالت ساختار خارج شده و تبدیل به گروه شبه دولتی می‌شوند که گفتار و رفتارشان شبیه به یک پیمانکار خصوصی در راستای سود رسانی به پرسنل شرکت پیمانکاری خصوصی‌شان شده، بدون آن‌‌که متوجه باشند، گفتار و عملکرد خصوصی‌شان، منافع یک ملت را که در ظاهر به آنان الصاق دارند را دچار آسیب می‌کند! در دنیایی که شهروندان به دلیل اتصال با خرد عمومی جامعه جهانی، تبدیل به هر شهروند یک حکمران شده‌اند، نادیده گرفتن دانایی و توانایی‌ و همچنین خواست و مطالبات‌شان در موضوع حکمرانی مطلوب و معقول، در عرصه سیاست داخلی و خارجی، چیز جز خسارت محض تولید نمی‌کند. خوشبختانه نسل امروز جوامع، ذهنی شرطی شده به خودش نمی‌گیرد. بر همین اساس هیچ تفاوتی بین مردم و مسئولانشان نمی‌بینند! البته که جایگاه‌ها، متفاوت است اما این تفاوت جایگاه، دلیل بر همه چیز دانی مدیر نیست. بنابراین حکمرانان جوامعی که ملت‌های‌شان را در تمام امور سیاست داخلی و خارجی بازی می‌دهند، توان بالقوه و بالفعلی در نظام جهانی دارند و جزء کشورهای تاثیرگذار به شمار آمده و پیوسته در صدد تامین منافع دولت- ملت‌شان، نقش آفرینی دارند. اکثریت شهروندان جامعه جهانی متوجه شده‌اند که در عصر تکنولوژی و انسان‌گرایی هستند و مهم‌تر این‌که حکمرانانی که با ابزار ایدئولوژی به دنبال هدایت مردم‌شان هستند اگر خودشان از طعم و مزه ایدئولوژی‌ها، نچشیده باشند، جوامع به آسانی متوجه لفاظی‌ها و بازی با کلمات و جملات، برای تحت‌تاثیر قرار‌دادن‌شان، می‌شوند!

*امید فراغت

روزنامه‌نگار