آیا «ریسک جنگ در اروپا» بیشتر می‌شود؟

به گزارش آرمان ملی آنلاین، این روزها رهبران اروپا در مورد خطرات آغاز یک جنگ جدید در این قاره بحث و صحبت نمی‌کنند؛ بلکه دارند خودشان را برای آن آماده می‌کنند.

شفقنا به نقل از بلومبرگ نوشت: به سختی روزی را در اروپا می‌توان گذراند که در طول آن هشدار جدیدی در مورد نیاز به تقویت دفاعی در واکنش به جاه‌طلبی‌های نظامی ولادیمیر پوتین رئیس‌جمهور روسیه صادر نشده باشد.

در حالی که پوتین اصرار دارد که قصد حمله به هیچ کدام از کشورهای اروپایی را ندارد؛ اما [کشورهای اروپایی نمی‌توانند این موضوع را فراموش کنند که] رییس‌جمهور روسیه پیش از حمله به اوکراین نیز همین حرف را می‌زد.

جنگ روسیه در اوکراین چشم‌انداز امنیتی پیش‌روی اتحادیه اروپا و ناتو را دگرگون کرده است؛ و می‌بینیم آن‌چه که چند سال پیش غیرقابل تصور به نظر می‌رسید، امروز کاملاً محتمل به نظر می‌رسد.

این موضوع اروپا را وادار کرده که هزینه‌های دفاعی خود را افزایش داده و با مسئله مهم نحوه پرداخت هزینه‌های آن مواجه شود.

ریشی سوناک نخست‌وزیر بریتانیا در جریان سفر اخیر خود به لهستان- که حمله نظامی آلمان نازی به این کشور باعث ورود بریتانیا به جنگ جهانی دوم شد- از قرار گرفتن صنعت دفاعی بریتانیا در «وضعیت جنگی» سخن گفت.

دونالد تاسک نخست‌وزیر لهستان نیز هشدار داد که اروپا دوباره در وضعیت «پیش از جنگ» قرار گرفته است.

امانوئل مکرون رئیس‌جمهور فرانسه نیز می‌گوید که اروپا با یک خطر «وجودی» مواجه است و به زودی با پیامدهای جنگ اوکراین درگیر خواهد شد.

این ناآرامی‌ها دولت‌ها را تحریک می‌کند تا به آسیب‌پذیری زیرساخت‌های انرژی خود نگاه کنند- و این موضوعی است که حملات روسیه به سیستم برق و انرژی اوکراین مدام به کشورهای مختلف اروپایی یادآوری می‌کند.

به عنوان مثال، سوئد را در نظر بگیرید- که جدیدترین عضو ناتو به شمار می‌آید. همان‌طور که لارس پاولسون و نیکلاس رولاندر به تازگی نوشته‌اند؛ این کشور در حال حاضر دارد دفاع غیرنظامی خود را تقویت کرده و ارتقاء می‌دهد- و در عین حال تمرکز خود را بر نحوه حفاظت از منابع انرژی خود گذاشته است که ترکیبی است از انرژی هسته‌ای، آبی و بادی.

در این میان اورسولا فون‌درلاین رئیس کمیسیون اروپا، فنلاند را به عنوان یک الگو برای دیگر کشورهای اروپایی معرفی می‌کند. این کشور که با روسیه هم‌مرز است، زیرساخت‌های دفاع غیرنظامی خود را به شدت تقویت کرده تا در شرایط اضطراری ملی توانایی لازم برای واکنش به این شرایط را داشته باشد.

القجنگ هنوز و هم‌چنان برای بسیاری از اروپایی‌ها چشم‌اندازی انتزاعی به نظر می‌رسد. این کشورها که پس از نابودی قاره‌شان در دهه ۱۹۴۰ چندین و چند دهه در صلح و آرامش زندگی کرده‌اند، حالا باورشان نمی‌شود که در آستانه پایان صلح و آرامش قرار گرفته‌اند.