بیماری خاموش چشم

گلوکوم يک بيماري عصب بينايي و اصطلاحا يک نوع اپتيک نوروپاتي است که به‌عنوان دومين علت نابينايي غيرقابل برگشت در دنيا مطرح است. در بيماري گلوکوم عمدتا افزايش فشار داخل چشمي است که عصب بينايي را به‌تدريج آسيب‌زده و در اوايل بيماري منجر به کاهش ديد محيطي (ميدان بينايي) و سپس کاهش شديد کل ديد فرد و نهايتا نابينايي مي‌شود. متاسفانه آسيب‌هاي ناشي از بيماري با علم امروز قابل اصلاح و برگشت نيست؛ يعني اگر اختلالي در عصب بينايي ناشي از اين بيماري اتفاق بيفتد، آسيب ايجاد شده قابل اصلاح و درمان نيست. متخصص چشم ضمن تشخيص زودرس، با انجام اقدامات درماني مناسب از تخريب بيشتر عصب بينايي و کاهش بينايي پيشگيري مي‌کند. اين بيماري وابسته به سن است؛ گرچه در تمامي سنين اين بيماري ممکن است اتفاق بيفتد؛ به‌طوري‌که از هر 4 تا 5 هزار نوزادي که متولد مي‌شود ممکن است يکي از آنها مبتلا به گلوکوم شود. در سنين بالاتر اين ميزان ابتلا، خيلي بيشتر وجود دارد به‌طوري‌که حدود يک تا دو درصد افراد بالاي 40 سال در هر جامعه‌اي ممکن است مبتلا به اين بيماري شوند. احتمال بروز بيماري در سنين بالاتر بيشتر است. از مهم‌ترين عوامل ايجادکننده بيماري گلوکوم بالا رفتن فشار داخل چشمي است که اين احتمال در بعضي افراد بيشتر ديده مي‌شود. آنهايي‌که به‌علت بيماري‌هاي زمينه‌اي چشمي مثل حساسيت و آلرژي نياز به مصرف بعضي از قطره‌ها به خصوص قطره‌هاي کورتوني دارند، ممکن است در معرض بيماري گلوکوم قرار بگيرند. در اکثر مواقع، بالاي 80 تا 90 درصد، هيچگونه علامتي را بيماران ذکر نمي‌کنند و فقط در حدود 5 درصد از بيماران هستند که ممکن است علامتي مثل قرمزي چشم، سردرد، چشم درد، کاهش ناگهاني ديد را نشان دهند. تشخيص اين بيماري با انجام معاينه توسط چشم پزشک است و در کنار آن استفاده از يکسري روش‌هاي تصويربرداري است که ممکن است براي بيماران لازم باشد در طول زندگي هر چند وقت يکباراين تست‌ها تکرار شود. درمان اين بيماري به‌صورت قطره‌هاي چشمي است. در کنار دارو ممکن است روش‌هاي ليزري و جراحي نيز براي کنترل بيماري و پيشگيري از پيشرفت بيماري الزامي شود.